All-you-can-eat-geneeskunde

Toen ik vorige week met een aantal vrienden in een all-you-can-eat-chinees was beland, kreeg ik het spreekwoordelijk benauwd. Voor diegenen die het concept niet kennen: je kunt gedurende 2 uur eten op een lijstje aankruisen en dat wordt binnen 5 minuten opgediend. Het aantal ‘rondes’ dat je gerechtjes kunt bestellen is oneindig. Eten totdat er niets meer bij kan.

Na een paar ronden had ik, mede door het aanzien van de vraatzucht van mijn vrienden, mijn eetlust verloren. Uiteindelijk presteerden een paar tafelgenoten het om 8 eetrondes te overleven en te eindigen met een bananensplit, overgoten door een bruine substantie die moest doorgaan voor chocoladesaus. Ook die werd met een zekere flair en trots naar binnen gepropt.

‘Op een gegeven moment is het geld op of lopen we vast in een zorginfarct’

Mijn gedachten dwaalden af naar ons zorgstelsel. Het is losjes gebaseerd op dit all-you-can-eat-principe: je kunt veel verschillende zorg krijgen voor een vast bedrag.

Dat iedereen zorg wordt geboden is bijzonder en waardevol. Allerlei soorten behandelingen worden vergoed: peperdure, levensverlengende behandelingen, euthanasiebeoordelingen in de psychiatrie, maagbandjes, neus- en oorcorrecties en allerhande cosmetische ingrepen. We zoeken de grenzen op. Logisch. We willen meer. Dokters zullen niet gauw op de rem trappen want ze willen heel graag mensen helpen. En wie zijn wij om te bepalen of iemand geen recht heeft op bepaalde zorg? Daarbij verdienen we juist aan meer zorg in het huidige stelsel. Patiënten voelen de kosten niet, want de premie zal niet wezenlijk veranderen bij meer individuele consumptie, en als de dokter zegt dat het goed is...

De all-you-can-eat-geneeskunde is echter op den duur onhoudbaar. We kunnen niet alles blijven consumeren. Op een gegeven moment is het geld op of lopen we vast in een zorginfarct.

Het principe zorgt voor overconsumptie, omdat veel mensen de gevolgen hiervan niet zien. Bovendien is de all-you-can-eat-mindset een hardnekkige. Mensen vinden dat ze recht hebben op van alles, waardoor deze mindset niet snel zal veranderen. Ook in het restaurant zie je niet direct wat de gevolgen zijn als je jezelf volpropt met vette producten. En minder consumeren wordt nauwelijks gestimuleerd.

Toch zou het gezond zijn. Om die afweging te maken moet je het grote plaatje kunnen zien. Dat zien wij niet. Wij zien alleen onze zieke patiënt. En dus groeide onze zorgconsumptie de afgelopen 30 jaar stevig en zitten wij met de dure gebakken peren. Hoe het nu verder moet? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik niet meer wil eten bij die all-you-can-eat-chinees.