Accreditaties en andere waanzin

De wereld is een enge plek. Mensen willen zichzelf beschermen en de buitenwereld temmen, en sommigen hebben die behoefte sterker dan anderen. Waar de een ten onder gaat aan wanorde, gaat de ander juist ten onder aan dwangmatige orde. In een optimale situatie maken de ordenende maatregelen het systeem niet star, zodat het kan reageren op verandering. Idealiter is er een productieve worsteling tussen mensen die meer orde en controle willen en zij die dat niet willen. Die worsteling ontbreekt in de zorg en dat maakt het systeem kwetsbaar.

Een voorbeeld hiervan zien we bij de accreditaties (C4400). Ze zijn duur en dwingend en ze dragen niet aantoonbaar bij aan de kwaliteit van zorg. Ze dragen wel aantoonbaar bij aan een verslechtering van de werksfeer. Maar voor de gemiddelde bestuurder, die waarschijnlijk gezegend is met een vleugje opruimwoede of controledwang, zijn ze buitengewoon aantrekkelijk. Geaccrediteerd en wel kun je er redelijk zeker van zijn dat er niet zomaar een skelet uit de kast valt en dat slaapt een stuk rustiger.

In de gentherapie is innovatie eigenlijk niet meer mogelijk binnen het huidige systeem (D4273, D4267). Misschien wil de overheid wel iets wijzigen, maar het hele juridische systeem zit zo star in elkaar dat aanpassen bijna niet meer kan. Om dit te verhullen is een ‘loket’ gecreëerd, dat desondanks natuurlijk niets kan betekenen voor mensen die daar aankloppen.

Als laatste de netelige kwestie van dwangopname en dwangbehandeling (D4505). Onder de Wet Bopz hebben zich onverkwikkelijke situaties voorgedaan waarbij mensen eindeloos zijn vastgezet, terwijl deze wet op andere plaatsen juist tekortschoot. Er komen twee wetten voor in de plaats, en voor zover wij het kunnen volgen gaan die de excessen niet voorkomen, maar wel voor zoveel gedoe zorgen dat een aantal beroepsorganisaties al heeft laten weten ze niet te gaan uitvoeren.

De zorg piept en kraakt omdat ze angstig en star is geworden. Tijd voor een beetje meer durf en flexibiliteit.