Zie ook het artikel op bl. 643.
Bij vermoeden van appendicitis wil men uiteraard zo accuraat en zo snel mogelijk op kosteneffectieve wijze de diagnose stellen. Perforaties, veroorzaakt door onnodige vertraging, dienen voorkomen te worden en anderzijds dient het aantal negatieve appendectomieën zo laag mogelijk te zijn. Van oudsher staat het klinisch onderzoek centraal bij de diagnostiek. Met behulp van anamnese, lichamelijk onderzoek en laboratoriumbepalingen kan men bij een klassiek presentatiepatroon met vrij grote zekerheid acute appendicitis diagnosticeren. Bij een klassieke presentatie zijn er pijn migrerend naar het rechter deel van de onderbuik, tekenen van peritoneale prikkeling, leukocytose en verhoogde concentratie van C-reactieve proteïne. Als de diagnose is gesteld, kan de patiënt vervolgens meteen naar de operatiekamer. Bij een dergelijke presentatie kan het percentage negatieve appendectomieën bij mannen onder de 10 blijven, terwijl het bij vrouwen nog kan oplopen tot 50.1
Daarnaast is er een groep patiënten met…
Reacties