De meest gebruikte methode om patiëntveiligheid te kwantificeren is dossieronderzoek. Hierbij worden patiëntendossiers retrospectief beoordeeld op aanwijzingen voor vermijdbare schade. Onderzoek suggereert dat deze ‘gouden standaard’ – mits aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan – matig tot redelijk betrouwbaar is in het identificeren van zorggerelateerde schade (‘adverse events’).
Elders in dit tijdschrift beschrijven Hanskamp-Sebregts et al. de resultaten van hun systematische literatuuronderzoek naar de betrouwbaarheid en validiteit van deze methode.1 Zij vonden een kappawaarde voor de interbeoordelaarsbetrouwbaarheid van ongeveer 0,6. Maar, stellen de auteurs, zelfs als de interbeoordelaarsvariatie acceptabel zou zijn, blijkt uit geen enkel onderzoek dat de uitkomsten van dossieronderzoek een realistisch beeld geven van het optreden van zorggerelateerde schade. De auteurs noemen dit ‘zorgwekkend’ en roepen op tot meer onderzoek om de betrouwbaarheid van dossieronderzoek te vergroten.1
Deze conclusies – ja, zelfs de hele opzet van het reviewonderzoek – tonen mijns inziens een diepgewortelde misvatting. Ten onrechte…
Reacties