Een 68-jarige man met COPD (GOLD-klasse 4) is opgenomen op de longafdeling omdat zijn kortademigheid verergert. De longarts acht behandeling in een expertisecentrum noodzakelijk, maar patiënt weigert en wil naar huis. De geconsulteerde psychiater sluit uit dat de weigering samenhangt met een eventuele psychiatrische aandoening. De huisarts kent patiënt al langer als een ‘zorgmijder’, die ook na ontslag van de longafdeling huisbezoeken afhoudt. Patiënt overlijdt 2 maanden later aan de gevolgen van zijn ziekte. Hebben de artsen hier goed gehandeld?
Zorg tegen wil en dank?
‘Shared decision-making’, ofwel gezamenlijke besluitvorming door arts en patiënt, is tegenwoordig de norm. Minister Schippers is hierover zo enthousiast dat zij deze werkwijze in de wet wil opnemen.1 Maar wat als patiënten helemaal niet gezamenlijk willen beslissen, maar juist waarde hechten aan een individuele beslissing en vanuit deze wens het contact met medici mijden?
Hoe we als artsen moeten omgaan met deze zorgmijders is…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties