(J.J.) Jaap Prick

Op 6 november 2013 overleed op 94-jarige leeftijd (J.J.) Jaap Prick, neuroloog te Nijmegen. Hij was geboren en opgegroeid in ’s-Gravenhage. In Leiden ging hij geneeskunde studeren, totdat daar de universiteit sloot vanwege de oorlog. Hierna kreeg hij ‘onderdak’ op het pathologisch laboratorium van het Westeinde Ziekenhuis; hij hielp daar collega Wijers bij obducties – in zijn latere leven vertelde hij met enige trots over deze periode.

Hierna werd hij tewerkgesteld in Duitsland, samen met 2 studiegenoten. Hij werkte in een psychiatrische kliniek bij Erfurt, waar hij ook bombardementen meemaakte. Hierover vertelde hij in Medisch Contact, in het nummer ‘Artsen en hun oorlog’ van 30 april 2009.

Terug in Nederland haalde hij in 1947 zijn artsexamen en 3 jaar later was hij specialist in de neurologie en psychiatrie.

Jaap Prick heeft zijn hele leven als neuroloog gepraktiseerd in het Canisius Ziekenhuis (later: Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis) in Nijmegen. Hij ging er door het leven als de ‘jonge Prick’, naast zijn oudere neef prof. J.J.G. Prick. Jaap Prick had een breed interessegebied: allereerst de neurologie, daarnaast ook de kinderpsychiatrie met autisme als bijzonder aandachtsgebied. Hij was betrokken bij verschillende discussies over medisch-ethische onderwerpen, onder andere in het Katholiek Artsenblad. Aan de Radboud Universiteit was hij docent kinderpsychiatrie.

Jaap Prick was een geboren clinicus, met grote kennis van de menselijke anatomie. Zelf gaf hij aan dat de periode ‘in het lijkenhuis’ in Den Haag hieraan veel bijgedragen heeft. Hij was een goed docent; generaties studenten en coassistenten zijn door hem enthousiast gemaakt voor de geneeskunde en de neurologie. Aan arts-assistenten leerde hij de fijne kneepjes van de klinische neurologie.

Na zijn terugtreden in 1983 haalde hij in wat hij tijdens zijn werkzame leven gemist had: hij maakte met zijn echtgenote Jeannette reizen naar bijna alle werelddelen en trok met zijn caravan Europa in. Hij bleef geïnteresseerd: bij wetenschappelijke bijeenkomsten was hij altijd de eerste die een kritische vraag stelde en waar dat kon doceerde.

Wij wensen Jeannette, zijn kinderen en verdere familie veel sterkte met dit verlies.