Een van Nederlands grote zonen in de geneeskunde is Willem (Pim) Kolff (figuur 1). Hij wordt in 1911 geboren als oudste zoon van Pieternella de Jonge en de arts Jaap Kolff, later directeur van het sanatorium in Beekbergen.1,2 Als scholier blinkt Willem niet uit, wel als knutselaar. Na zijn artsexamen (Leiden, 1937) wil hij graag internist worden; met Janke Huidekoper trekt hij naar Groningen, waar gehuwde assistenten worden aangenomen.
Een van Kolffs eerste patiënten is een boerenzoon die overlijdt aan nierinsufficiëntie door glomerulonefritis. Hij gaat dan zinnen op manieren om kleine moleculen als ureum uit bloed te verwijderen door bloed in contact te brengen met een semipermeabel membraan. Dit principe, ‘dialyse’, was ontdekt door de Schotse chemicus Thomas Graham (1815-1869). Experimentele dialyse bij honden was rond 1913 toegepast in Noord-Amerika,3 later in Duitsland ook kortdurend bij mensen.1,2,4 Er waren 3 hindernissen: het zuiveren van dierlijke antistollingsmiddelen, het…
Reacties