Toets voor nascholing (verlopen)
Aan dit leerartikel was een toets gekoppeld waarmee je nascholingspunten kon verdienen.
Dames en Heren,
Perifere intraveneuze canules (‘infuusnaalden’) worden in alle ziekenhuizen vele malen per dag geplaatst. Het belang van het voorkómen of vroegtijdig signaleren van complicaties bij het gebruik van intraveneuze canules is dan ook groot. In deze les beschrijven wij 2 ziektegeschiedenissen om dit onder de aandacht te brengen.
Patiënt A, een 86-jarige man, belt 112 in verband met klachten van kortademigheid en pijn in de kaken. Bij hem is kort daarvoor op onze polikliniek Hematologie chronische lymfatische leukemie, rai-stadium IV (lymfocytose en trombocytopenie, met of zonder lymfadenopathie, anemie of vergrote lever of milt) gediagnosticeerd, waarvoor een expectatief beleid wordt gevoerd. Verder vermeldt de voorgeschiedenis percutune transluminale coronaire angioplastiek (PTCA) 12 jaar eerder in verband met 2-taks-coronarialijden.
De ambulance-verpleegkundige geeft patiënt nitroglycerine onder de tong, waarna de klachten snel verdwijnen. Na plaatsing van een intraveneuze canule op de rechter pols wordt de patiënt vervoerd naar de afdeling Spoedeisende Hulp…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Flebitis bij perifeer infuus
Bij de vijf "leerpunten" in de klinische les 'flebitis bij perifeer infuus ' heb ik node een leerpunt gemist. Namelijk de vraag: wat vindt de patient er van ?.. Wie zelf wel eens in een ziekenhuisbed heeft gelegen weet dat slapen met een pijnlijk infuus in je arm vrijwel onmogelijk is . Betrouwbare ervaringsdeskundigen vertelden mij dat ze van het perifeer infuus meer ellende hadden ervaren dan van de ingreep waarvoor het infuus was aangelegd Ongeveer vijftig jaar geleden is- zo meen ik mij te herinneren - in THE Lancet een onderzoek gepubliceerd waarbij het perifeer infuus elke avond werd verwijderd en de volgende ochtend weer werd ingebracht met gunstig resultaat Het is de vraag of het 'gemak'voor arts en verpleging van een dagenlang voortgezet perifeer infuus werkelijk in alle gevallen opweegt tegen de kwelling en het (infectie)risico dat men de patient - veelal routinematig protocollair - aandoet Een ziekenhuishygienist, ervaren en bekwaam in het aanleggen van infusen, zou hier zelf een aardig onderzoek naar kunnen doen (uiteraard na grondig overleg met de ziekenhuis bureaucratie) .
HC Zanen
Flebitis bij perifeer infuus (antwoord auteurs)
Dank voor deze reactie op onze klinische les.
Wij zijn in de recente literatuur geen publicaties tegengekomen die het dagelijks opnieuw plaatsen van infuusnaalden onderzochten. Inderdaad zijn er veel patiënten die hinder ondervinden van de aanwezigheid van een infuus, vooral 's nachts. In onze ervaring zijn er echter ook velen die juist tegen het prikken opzien, en dit niet dagelijks zouden willen ondergaan. Daarnaast krijgen veel patiënten ook 's nachts vocht en/of medicijnen toegediend via het infuus. Tenslotte zouden bij het geopperde beleid de kosten (materiaal, inzet personeel)alleen maar toenemen. Maar bij gebrek aan 'harde' gegevens hierover is het inderdaad een aardig idee voor een vergelijkend onderzoek.
Wij sluiten ons aan bij het commentaar dat er kritisch gekeken moet worden naar de indicatie voor de aanwezigheid van een infuusnaald, en er niet slechts routinematig gehandeld moet worden.
Simone van der Sar en Ward Posthuma