‘Onsteriel!’ Ik sta voor de tweede keer in mijn leven op een operatiekamer waar ik mag assisteren bij een lumpectomie als ik erachter kom dat ik mijn spatbril nog niet heb opgezet. Automatisch, zonder erbij na te denken, zet ik die op mijn neus. Ik sta op het punt om mijn klemmen weer vast te pakken als een OK-assistent mij er subtiel op wijst dat mijn handschoen nu onsteriel is. Opnieuw per automatisme trek ik die handschoen uit op een manier waarop ik de nog steriele handschoen ook ‘vies’ maak. Er wordt tegen me gezegd dat ik maar beter even alles uit kan doen en me opnieuw kan aankleden. Zonder een zucht, steun of kreun pakt de omloop een nieuw setje steriele kleding voor me en helpt de instrumenterende me met aankleden. In no time sta ik, met het schaamrood op de kaken, weer aan tafel en pak ik stilletjes mijn klemmen weer op.
Er zijn geen scalpels door de OK gevlogen
Een paar dagen later sta ik weer op OK. Lachend word ik er vooraf op gewezen dat ik mijn spatbril alvast opzet. Ik lach mee. Wat vond ik nou eigenlijk allemaal zo spannend aan dit coschap? Er zijn geen scalpels door de OK gevlogen en de communicatie verliep direct maar altijd respectvol, inclusief de onderlinge grapjes. Dat zou uniek kunnen zijn aan het ziekenhuis waar ik mijn coschap loop, want ook ik heb het rapport grensoverschrijdend gedrag van Medisch Contact gelezen dit jaar. Helaas komt grensoverschrijdend gedrag nog steeds te vaak voor en ook helaas heeft de chirurgie hier een groot aandeel in volgens het artikel in Medisch Contact. Bij mijn coschap was dit gelukkig niet het geval, maar toch vond ik het een spannend coschap tot op de laatste dag. Waar komt dit door, vraag ik me af.
Ik ben behoorlijk in het diepe gegooid. Mijn eerste OK mocht ik nog van de zijlijn meekijken, maar ook toen was ik bang dat ik door te hard ademen de patiënt zou infecteren. De tweede keer heb ik mezelf onsteriel gemaakt en op mijn laatste dag hield ik mijn naaldvoerder blijkbaar nog steeds raar vast. De bachelor geneeskunde is met name op internistische en beschouwende specialismen gericht. Logisch, omdat daarin basisvaardigheden en kennis schuilen die belangrijk zijn voor elke dokter. Dat maakt de chirurgie wel een totaal andere en nieuwe wereld. Een wereld waar alles wat sneller gaat, er vaker besluiten on the spot genomen moeten worden en waar je meer met je handen bezig bent. Voor mij was de chirurgie dus eigenlijk ook spannend omdat ik het niet kende en niet wist wat er van me werd verwacht. En dat is niet zo raar.
Guus Brand is geneeskundestudent bij het Radboud UMC en loopt op dit moment zijn coschappen.