Zorg en ervaringen van 20 ouderparen rond het overlijden van kinderen op een afdeling Chirurgische Intensieve Zorg

To gain insight into the attitude and experiences of parents concerning the death of children in a paediatric surgical intensive care unit of a University Children's hospital.

Design

Retrospective evaluation of records from 1988-1992, supplemented with semistructured interviews in the second half of 1992.

Setting

Sophia Children's Hospital-University Hospital Rotterdam.

Patients and methods

The evaluation concerned 104 children. In 36 children death was a direct consequence of their illness, 11 died unexpectedly after an unsuccessful attempt at resuscitation, and in the remaining 57 treatment had not been initiated or had been withdrawn.

Six months after the death of their child, twenty couples of parents of 20 children were asked after their experiences before, during, and after this death; in addition they were asked whether they would appreciate a longer contact with the hospital.

Results

Most parents chose to be present at the moment of dying. The parents generally highly appreciated the talks about the decision-making process and about coming to terms with the loss of their child, both with doctors and nurses. Most also appreciated a talk at some later time.

Conclusion

The results from this study indicate that structured guidance of parents concerning their child's death in the form of a counselling programme, is advisable.

Samenvatting

Doel

Het verkrijgen van inzicht in de houding en de ervaringen van ouders bij het overlijden van hun kind op een afdeling Intensieve Chirurgische Zorg van een academisch kinderziekenhuis.

Opzet

Retrospectief dossieronderzoek over de periode 1988-1992, aangevuld met semi-gestructureerde interviews in de 2e helft van 1992.

plaats

Academisch Ziekenhuis Rotterdam-Sophia Kinderziekenhuis.

Patiënten en methoden

Het dossieronderzoek betrof 104 kinderen. Bij 36 kinderen was het overlijden een direct gevolg van hun ziekte, 11 overleden onverwacht na een mislukte reanimatiepoging en bij de overige 57 werd behandeling niet aangevangen, of beëindigd.

Er werden 20 ouderparen een half jaar na het overlijden van hun kind gevraagd naar hun ervaringen vóór, tijdens en direct na het overlijden; tevens werd gepeild of zij behoefte hadden aan een langer durend contact met het ziekenhuis.

Resultaten

Een meerderheid van de ouders koos voor de mogelijkheid bij het overlijden aanwezig te zijn. Doorgaans werden de gesprekken met zowel artsen als verpleegkundigen over de besluitvorming bij en de verwerking van het overlijden zeer gewaardeerd. De meeste ouders stelden het op prijs een nagesprek te voeren.

Conclusie

De resultaten van dit onderzoek wijzen erop dat een gestructureerde opvang van de ouders rond het overlijden van hun kind, in de vorm van een begeleidingsprogramma, wenselijk is.