Wreed en onvoorspelbaar

Het zal je maar gebeuren. Je ziet een relatief jonge patiënt met een hartritmestoornis, past carotismassage toe en de patiënt krijgt letterlijk ‘onder je handen’ een groot herseninfarct, waaraan hij vervolgens overlijdt (D826). Geneeskunde kan wreed en onvoorspelbaar zijn. Je werkt jarenlang zonder noemenswaardige vergissingen of complicaties, bent wellicht nog in opleiding en dan gebeurt dit. Voor de nabestaanden is het natuurlijk erger, maar ik kan me ook maar moeilijk losmaken van het beeld van de verbijstering die zich van de collega die dit overkwam meester moet hebben gemaakt.

Naast het andere wat je allemaal moet doen in zo’n situatie kun je ook beslissen de casus later, als alles weer wat tot rust is gekomen, op te schrijven voor het NTvG. Ik geloof niet dat mensen dit doen om ‘een artikeltje te scoren’. Je wilt gewoon dat dit een ander niet overkomt. Zo bekijken wij het als hoofdredactie ook. Kunnen we hier iets van leren? Kan zo’n publicatie toekomstige ziekte en misschien zelfs sterfte voorkómen? Ja, dachten wij, in dit geval zou dat kunnen.

Het commentaar van onze sectieredacteur cardiologie en haar collega-cardioloog is dan nog wel even een dingetje (D1312). Zij zetten vraagtekens bij de toepassing van carotismassage bij deze specifieke patiënt en bevelen in algemene zin aan carotismassage niet meer toe te passen bij ritmestoornissen. Daarmee gaan ze in tegen de Europese cardiologierichtlijn, maar hun argumenten daarvoor snijden allemaal hout.

Alles overziend is dit een nuttige publicatie en dito commentaar. Maar beide zijn ook hard, confronterend. Je moet er bijvoorbeeld rekening mee houden dat de nabestaanden ze onder ogen krijgen en de casus herkennen als die van hun dierbare. Hoe lezen zij dit? Was zijn dood onnodig? Het NTvG kan zo in zekere zin wreed en onvoorspelbaar zijn, net als het vak zelf dus. Dat stemt tot bescheidenheid en bezinning.