Wint Nederland van Duitsland?

Dat blijft de vraag, elke wedstrijd weer. De laatste jaren hebben de Duitsers de overhand en gaat Oranje dan toch weer ten onder na 90 minuten strijd. Maar op één ander gebied steken we ze wel de loef af: onderzoekers in ons land zijn buitengewoon efficiënt in het opzetten en organiseren van klinische trials. Het opzetten en uitvoeren van zo’n onderzoek is echter een enorme klus en je kunt je afvragen waarom er onderzoekers zijn die er nog aan beginnen. In de klinische praktijk hebben we behoefte aan richting en dokters willen graag antwoord op veelvoorkomende vragen. Het gerandomiseerde onderzoek met patiënten is dan toch echt de koninklijke weg tot het antwoord. Het is van groot belang dat er voldoende patiënten aan zo’n onderzoek meedoen; een klinische trial mislukt als dat niet het geval is. In dit nummer van het Tijdschrift treft u een voorbeeld aan van de aankondiging van klinisch onderzoek. Een groep gynaecologen is recentelijk een onderzoek gestart naar de plaats van chirurgie na chemotherapie bij het 1e platinumsensitieve recidief ovariumcarcinoom (A4853). Deze trial, die het fraaie acroniem ‘SOCceR’ heeft meegekregen, is opgezet door een landelijk samenwerkingsverband tussen gynaecologen. Nu zullen er wel eens dagen voorbijgaan zonder dat u een patiënte met een recidief ovariumcarcinoom ziet en misschien vraagt u zich af waarom wij hiervoor ruimte maken in ons tijdschrift. Als redactie vinden we het onze taak om het klinische, patiëntgebonden onderzoek in ons land te stimuleren. Op dit gebied bezet ons land een bijzondere plaats in Europa. Het buitenland kijkt jaloers naar de vele klinische trials die wij jaarlijks verrichten. De belangrijkste succesfactor is landelijke samenwerking. We slagen er in Nederland goed in om multicentrisch onderzoek op te zetten, waardoor er in korte tijd resultaat is. Het grootste probleem bij het opzetten van multicentrisch onderzoek is ‘egomanagement’. Grote dokters met belangrijke titels vinden het vaak lastig met andere evenzo grote dokters samen te werken, want iedereen wil de vader van een grote klinische trial zijn. Toch lukt het in Nederland wél om alle grote dokters aan tafel te krijgen. Een veelgeroemd voorbeeld is de pancreatitiswerkgroep. Deze initiatiefnemers zagen dat ernstige acute pancreatitis slechts 3 maal per jaar per ziekenhuis voorkomt, te weinig om ervaring mee op te doen en te weinig om onderzoek naar te doen. Samenwerking is de enige sleutel tot een antwoord. In Duitsland lukt dat niet, maar in Nederland krijgen we het wel voor elkaar. Toch een pleister op de wonde als onze voetballers weer eens voorbij worden gelopen.