Wenst u méér of mínder...

… autonomie? Nou is het maar de vraag of iedere inwoner in Caribisch Nederland destijds keuzevrijheid ervoer, maar hoe dan ook gingen Aruba en Curaçao grotendeels hun eigen weg en werd Bonaire een gemeente van het loeirijke Nederland.

Hoe dat uitpakte, leest u in dit nummer (D5277 en D5594). De verzelfstandigde eilanden zagen een verdrietige breuk met de gunstige trends in levensverwachting in Nederland, terwijl bij een sterke band met een westerse bestuurder de sterftecijfers zich wel gunstig ontwikkelden. Al is Bonaire niet apart geanalyseerd, ik kan wel getuigen wat daar is gebeurd. Daags na 10 oktober 2010, toen Bonaire ‘onze’ gemeente werd, werden talrijke medisch specialisten ingevlogen, werd het ziekenhuis omgebouwd tot modern geoutilleerde kliniek en werd er een luchtbrug geregeld voor complexe of ernstige zieke patiënten. Het kost handen vol geld, maar de zorg is daar gewoon erg goed. Ga maar na: veel deskundigheid en intrinsieke motivatie, maar mínder administratieve rompslomp en nutteloos management en geen onwerkbaar elektronisch patiëntendossier. Ik ga er niet voor niks elke paar jaar een tijdje heen om geneeskunde te bedrijven zoals het ooit bedoeld was.

Toch maakt een gunstige levensverwachting de mensen niet gelukkig. Het leven in Bonaire is veel duurder geworden en er heerst enorme armoede op het eiland. Op Curaçao stapelen de problemen zich ook op. Suriname? Pfffft… Veel of weinig autonomie, de onthechting van een koloniaal verleden lijkt zelden een ellendevrij beloop te kennen.

… medicijnen? Die vraag is gelukkig eenvoudiger: Mínder! Mínder! Mínder! Ondanks de eenstemmigheid is ook dit een lastig dossier (D5365 en D4728). Er is weinig goede wetenschap hierover en we (ja: u ook) lijden aan een merkwaardige bias die onze afweging tussen schade door wel of niet handelen beïnvloedt.