Samenvatting
Het jonge vakgebied van de voortplantingsgeneeskunde heeft zich in amper 30 jaar tijd enorm ontwikkeld en zich zodoende een prominente plaats verworven binnen het specialisme obstetrie en gynaecologie. De voortplantingsgeneeskunde omvat naast diagnostiek en behandeling van onvruchtbaarheid een groot aantal medische activiteiten die vooral vrouwen betreffen, in de meeste levensfasen, van kort na de puberteit tot aan de ouderdom. Hierin staat de pathofysiologie van ovariumfunctie en ovariumhormonen centraal. Medische hulpvragen betreffen: gestoorde geslachtelijke ontwikkeling, korte- en langetermijngezondheidsconsequenties van overgewicht en anovulatie op jonge leeftijd, vervroegde overgang en noodzaak tot hormoonsubstitutie, ovariële schade als gevolg van radio- of chemotherapie voor kankerbehandeling, hormonale aspecten van borstkanker, hormonale aspecten van seksualiteit en welbevinden, en counseling omtrent anticonceptie, of overgangsklachten en hormoonsubstitutie.
Ned Tijdschr Geneeskd 2005;149:2013-6
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
(Geen onderwerp)
Amsterdam, september 2005,
Fauser stelt dat voortplantingsgeneeskunde meer is dan diagnostiek en behandeling van onvruchtbaarheid alleen (2005:2013-6). Het gaat om zogenaamde voortplantingsgeneeskunde in brede zin. Zijn argumentatie overtuigt niet. Zo is het ten enenmale onduidelijk waarom het simpele feit van uitval van de ovariële functie na de menopauze en de interventies daarbij onder de voortplantingsgeneeskunde zouden vallen. Want één ding is zeker: de problematiek van deze levensfase heeft niets te maken met het onvermogen tot voortplanten, wat uiteraard een normaal verschijnsel is bij postmenopauzale vrouwen. Voor de diagnostiek en de behandeling van endocriene problemen inherent aan deze levensfase bestaat sinds jaar en dag het specialisme gynaecologie. Aan de andere kant vergeet Fauser een orgaan te noemen dat essentieel is voor de voortplanting en dus wel onderdeel van voortplantingsgeneeskunde zou moeten zijn en dat is de testis. Het is de geringe belangstelling voor gestoorde spermatogenese onder voortplantingsgynaecologen die er – mede – toe leidt dat wij blijven steken in het tijdperk van in-vitrofertilisatie en intracytoplasmatische sperma-injectie. Het gevolg hiervan is dat vrouwen keer op keer een zeer belastende behandeling moeten ondergaan en daarmee tegenwoordig slachtoffer blijven van een probleem dat in essentie een ongelukkig uitgevallen partnerkeuze is. Laten wij dus bescheiden blijven en de gonaden van man en vrouw intensief bestuderen vanuit het kader van de onvervulde kinderwens. Ziekteprocessen gerelateerd aan de gonaden op latere leeftijd zijn in prima handen bij gynaecologen en urologen.