Ieder medisch-wetenschappelijk onderzoek bouwt voort op resultaten van vroegere observaties en die informatie is vastgelegd in verslagen die eerder zijn verschenen in boeken en tijdschriften. Auteurs verantwoorden hun bronnen in de literatuurlijst aan het eind van het artikel waarin zij hun bevindingen rapporteren. Doel daarvan is onder meer om aannamen op hun juistheid te kunnen toetsen en om andere onderzoekers de weg te wijzen. De voortgang van kennis staat of valt immers met het kritisch kunnen beoordelen daarvan. Gebruikte kennisbronnen moeten dan allereerst vindbaar blijken te zijn om vervolgens te kunnen worden getaxeerd.
Tot voor kort bestond de literatuurlijst enkel uit papieren bronnen: boeken en tijdschriften, te vinden in bijvoorbeeld bibliotheken. Die bronnen zijn, eenmaal gedrukt, inhoudelijk onveranderbaar en verder door de redacteuren voorzien van een keurmerk, zoals ‘peer review’. Maar sinds een jaar of 7 blijken onderzoekers als verantwoording van hun bronnen ook steeds vaker te verwijzen naar digitaal…
Reacties