Veroudering en cardiologie; enkele fysiologische, pathofysiologische en klinische aspecten

– The main cardiovascular effect of aging is a rise of the systolic blood pressure due to reduced impedance of the central arteries. The resulting increase of the afterload leads to hypertrophy, increased rigidity and lengthening of the relaxation period in the left ventricle. The manifestations of ischaemia or arrhythmias are often atypical at more advanced ages and may delay diagnosis. Ejection murmur due to stenosis of the aortic valve, to calcification or degeneration, may be difficult to distinguish from a functional murmur.

– The cause of heart failure is usually coronary sclerosis and, less often, hypertension or a valvular defect. Systolic heart failure is associated with decreased contractility of the left ventricle and compensatory dilation, diastolic heart failure with reduced filling of the ventricles. Both forms respond well to acute treatment with antihypertensive, diuretic and (or) vasodilator drugs; the treatment in isolated diastolic heart failure should also focus on lowering the increased blood pressure and reducing the heart rate to increase the filling phase.

Samenvatting

– Het opvallendste cardiovasculaire effect van veroudering is toename van de systolische bloeddruk door verminderde impedantie van de centrale arteriën. De hierdoor ontstane verhoging van de ‘afterload’ leidt bij het linker ventrikel tot hypertrofie, toename van de stijfheid en verlenging van de relaxatiefase. Deze veranderingen kunnen leiden tot diastolische functiestoornissen, hartfalen en verhoogde gevoeligheid voor myocardischemie. De manifestatie van klachten van ischemie of ritmestoornissen is op oudere leeftijd vaak atypisch en kan leiden tot vertraagde diagnostiek. Een uitdrijvingsgeruis door aortaklepstenose, door calcificatie of degeneratie, kan moeilijk te onderscheiden zijn van een functioneel geruis.

– De oorzaak van hartfalen is meestal coronairsclerose en minder vaak hypertensie of een klepafwijking. Systolisch hartfalen gaat gepaard met vermindering van de contractiliteit van het linker ventrikel en compensatoire dilatatie, diastolisch hartfalen met verminderde vulling van de ventrikels. Beide vormen reageren goed op acute behandeling met antihypertensiva, diuretica en (of) vaatverwijders; bij geïsoleerd diastolisch hartfalen dient men zich ook te richten op verlaging van de verhoogde bloeddruk en op vertraging van de hartfrequentie, zodat de duur van de vullingsfase toeneemt.