Tweedeling

In een semi-egalitaire maatschappij als de onze is het niet gepast om tweedeling in de zorg niet erg te vinden. Zorg, hoe duur ook, moet voor iedereen toegankelijk zijn. In het verleden zijn er pogingen geweest de zorg per qualy te maximeren, maar die hebben altijd schipbreuk geleden. SP-ers, PVV-ers, superspecialisten, columnisten, ingezondenbrievenschrijvers, ze reageren altijd als door een adder gebeten. Rijken zouden dan gezondheid kopen en de armen zouden zich moeten behelpen met tweedehands inferieure zorg. Net alsof er niet sowieso een verschil in levensverwachting is tussen sociaal economische klassen op grond van opleiding, inkomen, huisvesting, etc. De enige manier om iets aan die gezondheidsverschillen te doen is verbetering van opleiding en inkomen. De zorg almaar duurder maken helpt niet. Verantwoordelijke ministers kruipen in hun schulp en vervolgens laait de brand een paar jaar later weer op. Maar… misschien is het nu eindelijk anders. Sophie Tax en Koos van der Hoeven publiceren in dit nummer een artikel gebaseerd op hun rapport over dure geneesmiddelen in de oncologie (A8034). Dat rapport heeft tot nu toe geen storm van protest opgeroepen maar bescheiden instemming. Ook Wouter Bos, die als minister de keuze uit de weg ging, hoopt dat het tij verandert.

We kunnen als maatschappij niet zorgen voor niet te veel belasting betalen én kwalitatief onderwijs, én goede wegen, én snelle treinen, én de beste gezondheidszorg, én de arbeidsmarkt stimuleren, én pensioenen handhaven, én compensatie geven aan tuinders, én zorgen dat we droge voeten houden als het stortregent, én minder afhankelijk zijn van Rusland, én… We kiezen politici om die ingewikkelde keuzen te maken, maar telkens als er een zielige patiënt, tomatenteler, Vinex-bewoner met natte voeten op het NOS-journaal komt, wordt er altijd wel weer een mouw aan gepast en de keuze in wollige woorden ontlopen. Heeft een 48-jarige patiënte met een gemetastaseerd mammacarcinoom en een statistische levensverwachting van 6 maanden meer recht op een dure behandeling dan haar 78-jarige moeder met geheugenstoornissen en gedragsproblemen? Als individuele dokters kunnen we die keuze niet goed maken en dat moeten we ook niet proberen. Maar als burgers moeten we onze politici wel de uitdrukkelijke opdracht geven te kiezen. Dus, beste Tweede Kamerleden, loop nu eens niet weg maar maak de keus wat een mensenleven of een qualy kosten mag. Aan ons dokters is het dan om daar niet weer eindeloos over te gaan steggelen. Als we het er mee eens zijn, stemmen we de volgende verkiezing allemaal op u.