Twee weken bedrust niet effectief voor het lumbosacrale radiculaire syndroom; een gerandomiseerd klinisch onderzoek

To establish the effectiveness of bed rest for lumbosacral radicular syndrome.

Design

Randomized clinical trial.

Method

Primary care patients with a lumbosacral radicular syndrome were referred by the general practitioner to the neurology department of Maastricht University Hospital in the period february 1995-december 1996. They were randomly assigned to either bed rest or watchful waiting during 14 days. Effects were measured 2 and 12 weeks after the treatment. The primary outcome measure was improvement as experienced by the patient and evaluated by the observer. Secondary outcome measures were pain, bothersomeness of complaints, functional status, satisfaction, absenteeism, need of specialist treatment and operations undergone. The analysis was made on the basis of ‘intention to treat’.

Results

A total of 183 patients were enrolled: 92 in the bed rest group (47 males and 45 females; mean age: 44 years) and 91 in the control group (56 males and 35 females; mean age: 48 years). After two weeks, 64 patients (70) in the bed rest group reported improvement as compared with 59 patients (65) in the watchful waiting group (adjusted odds ratio: 1.2; 95 confidence interval: 0.6-2.3). After 12 weeks 87 of the patients in both groups reported improvement. The secondary end points were similar in both groups.

Conclusion

For patients with a lumbosacral radicular syndrome, bed rest is not a more effective therapy than watchful waiting.

Samenvatting

Doel

Bepalen van de effectiviteit van bedrust voor het lumbosacraal radiculair syndroom.

Opzet

Gerandomiseerde klinische trial.

Methode

Patiënten met een lumbosacraal radiculair syndroom werden door hun huisarts verwezen naar de polikliniek Neurologie van het Academisch Ziekenhuis Maastricht in de periode februari 1995-december 1996 en daar gerandomiseerd voor bedrust of geen bedrust in de eerste lijn gedurende 2 weken. Effecten werden 2 en 12 weken na de behandeling gemeten. Primaire uitkomstmaat was het herstel zoals door de patiënt ervaren en door de onderzoeker beoordeeld. Secundaire uitkomstmaten waren pijn, hinderlijkheid van de klachten, functioneren, tevredenheid, werkverzuim, noodzaak voor specialistische behandeling en ondergane operaties. Analyse vond plaats op basis van ‘intention to treat’.

Resultaten

Er werden 183 patiënten in het onderzoek opgenomen: in de bedrustgroep 92 (47 mannen en 45 vrouwen; gemiddelde leeftijd: 44 jaar) en in de controlegroep 91 patiënten (56 mannen en 35 vrouwen; gemiddelde leeftijd: 48 jaar). Na 2 weken rapporteerden 64 patiënten (70) in de bedrustgroep verbetering en 59 (65) in de controlegroep (gecorrigeerde oddsratio: 1,2; 95-betrouwbaarheidsinterval: 0,6-2,3). Na 12 weken rapporteerde 87 van de patiënten in beide groepen verbetering. De secundaire uitkomstmaten verschilden niet in de beide groepen.