De behandeling van de ziekte van Parkinson is door de ontwikkeling van de orale levodopa-therapie sterk verbeterd. Na toepassing hiervan gedurende een aantal jaren wordt het echter in een deel van de gevallen steeds moeilijker een bevredigend constant therapeutisch effect te verkrijgen. De werkingsduur van een toegediende dosis levodopa neemt af, zodat in de periode tussen de giften het effect minder wordt. Tevens treden bij tevoren adequaat werkende hoeveelheden overdoseringsverschijnselen op in de zin van dyskinesieën en psychosen. Tenslotte kan het nuttig effect van de therapie onverwacht gaan uitvallen, zodat nu eens wel en dan weer geen effect wordt verkregen. Hoewel de omvang van deze problemen door de grote aandacht die deze in de literatuur krijgen, overschat dreigt te worden, is een regulering van de levodopa-therapie voor veel patiënten toch op den duur zeer belastend.
De transplantatie in de hersenen van cellen die neurotransmitters en hormonen produceren, is de laatste…
Artikelinformatie
Reacties