Zie het voor u: een fors bloed brakende patiënt bezoekt de Spoedeisende Hulp. De arts-assistent die de patiënt moet opvangen, probeert de patiënt te stabiliseren. Hij handelt volgens de principes van de ABCDE-methodiek: eerst de ademweg beoordelen, veel zuurstof geven, dan de ademhaling (‘breathing’) en de circulatie bekijken; is er sprake van shock? ‘Bestel twee packed cells en vullen’, luidt de opdracht.
Zekerheid en nuance
Dit scenario speelt zich geregeld af op elke SEH. Waar tot voor kort de arts begon met een anamnese, lichamelijk onderzoek, een differentiaaldiagnose en een weloverwogen, zekere keuze van aanvullend onderzoek en behandeling, is dat niet meer van deze tijd. Tegenwoordig is het beleid: eerst nagaan of een patiënt stabiel is, dan resusciteren en daarna pas een genuanceerd beleid bedenken.
Intuïtief lijkt deze benadering goed, maar is dat ook altijd zo? Zo simpel is het niet. Het adagium ‘hypoxia kills’, met de boodschap ‘altijd veel…
Reacties