Toepassing van groeifactoren bij wondgenezing: fictie of realiteit?

Zie ook het artikel op bl. 1873.

Inleiding

In 1962 extraheerden Cohen en Taylor uit muizespeekselklieren een polypeptide van 6000 D dat in staat bleek proliferatie en differentiatie van keratinocyten te bevorderen.1 Zij noemden deze stof ‘epidermal growth factor’ (EGF). Sindsdien is de kennis over EGF en soortgelijke groeifactoren sterk toegenomen. Bekend is inmiddels dat deze stoffen van belang zijn bij de fysiologische wondgenezing. De laatste jaren zijn deze factoren, met name de humane groeifactoren, met behulp van DNA-recombinant-methoden op ruime schaal beschikbaar gekomen. Wellicht kan lokale of algemene applicatie van deze factoren tot versnelde genezing leiden van pathologische wonden, zoals ulcera cruris en ulcera bij decubitus en diabetes mellitus, en van fysiologische wonden na operatie of trauma, met alle economische en psychologische voordelen van dien.