Onafhankelijk, multidisciplinair en betrouwbaar

Toename van gemelde HIV-1-infectie bij kinderen in Nederland, 1982-1997: meer verticale transmissie en groter aandeel van allochtone kinderen

Onderzoek
I.M. de Kleer
C.S.P.M. Uiterwaal
N. Nauta
R.A. Hirasing
A.B.J. Prakken
E.R. de Graeff-Meeder
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 1999;143:1696-700
Abstract
Abstract
Sluiten
Increase of reported HIV-1 infections among children in the Netherlands, 1982-1997: more vertical transmission and a larger proportion of allochtonous children

To document the trend of the yearly number of newly diagnosed paediatric HIV-1 infections in the Netherlands.

Design

Retrospective registration regarding the period January 1st 1982-December 31st 1994 and prospective registration regarding January 1st 1995-December 31st 1997.

Method

Based on reports to the Dutch Paediatric Surveillance Unit (Nederlands Signaleringscentrum Kindergeneeskunde) numbers of paediatric HIV-1 diagnoses (0-18 years) in the Netherlands were determined prospectively. Retrospective figures were determined by asking the paediatricians also to report the HIV-1 infected children diagnosed before the first of January 1995. A comparison was made with data from the Inspectorate for Health Care (Inspectie voor de Gezondheidszorg). All reports were followed up with standard questionnaires.

Results

In both periods an increase in the number of newly diagnosed paediatric HIV-1 infections per year in the Netherlands was seen (1982-1994: 74 children; 1995-1997: 43 children). The majority of the parents of the HIV-1 infected children originated from outside the Netherlands (1982-1994: 57; 1995-1997: 91), often from HIV-endemic countries (1982-1994: 41; 1995-1997: 77). The main mode of infection was vertical transmission (1982-1994: 62; 1995-1997: 84); diagnosis in allochtonous children was made relatively late.

Conclusion

The current rise in the absolute number of newly detected paediatric HIV-1 infections in the Netherlands is predominantly due to the growing group of children born to parents who originate from HIV-endemic countries.

Samenvatting

Doel

Het beloop vaststellen van het jaarlijks aantal nieuwe diagnosen ‘HIV-1-infectie’ bij kinderen in Nederland.

Opzet

Retrospectieve inventarisatie over de periode 1 januari 1982-31 december 1994 en prospectieve over 1 januari 1995-31 december 1997.

Methode

Het prospectieve onderzoek betrof meldingen aan het Nederlands Signaleringscentrum Kindergeneeskunde (NSCK), de retrospectieve gegevens werden verkregen door kinderartsen te verzoeken ook melding te maken van kinderen van 0-18 jaar bij wie HIV-infectie gediagnosticeerd werd voor 1 januari 1995. Een vergelijking werd gemaakt met het bestand van pediatrische aidsdiagnosen van de Inspectie voor de Gezondheidszorg. Alle meldingen bij het NSCK en de inspectie werden gevolgd door toezending van vragenlijsten.

Resultaten

In beide perioden werd een stijging van het jaarlijks aantal nieuw gestelde HIV-1-diagnosen bij kinderen in Nederland gezien (1982-1994: 74 kinderen; 1995-1997: 43 kinderen). De meeste ouders van de HIV-1-geïnfecteerde kinderen waren van buitenlandse afkomst (1982-1994: 57; 1995-1997: 91) en vooral afkomstig uit door de WHO als voor aids endemisch geduide gebieden (1982-1994: 41; 1995-1997: 77). Verticale transmissie was de meest voorkomende wijze van infectie (1982-1994: 62; 1995-1997: 84). De diagnose werd vooral bij de allochtone kinderen relatief laat gesteld.

Conclusie

De stijging in het jaarlijkse aantal nieuwe HIV-1-diagnosen bij kinderen in Nederland is voornamelijk toe te schrijven aan een stijging in het aantal HIV-geïnfecteerde allochtone kinderen, afkomstig uit voor HIV endemische gebieden.

Artikelinformatie
Aanvaard op

Citeer dit artikel als

Ned Tijdschr Geneeskd. 1999;143:1696-700
Vakgebied
Interne vakken
Kindergeneeskunde
Microbiologie
Auteursinformatie

Wilhelmina Kinderziekenhuis, Postbus 85.090, 3508 AB Utrecht.

Afd. Algemene Kinderziekten en Infectieziekten: mw.I.M.de Kleer, co-assistent; mw.N.Nauta, kinderverpleegkundig aidsconsulent; dr. A.B.J.Prakken en mw.dr.E.R.de Graeff-Meeder, kinderartsen.

Julius Centrum voor Patiëntgebonden Onderzoek: dr.C.S.P.M.Uiterwaal, arts-epidemioloog.

TNO Preventie en Gezondheid, Leiden.

Dr.R.A.Hirasing, kinderarts-jeugdarts, coördinator Nederlands Signaleringscentrum Kindergeneeskunde.

Contact mw.dr.E.R.de Graeff-Meeder

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties