Toegevoegde waarde van het uro-oncologische multidisciplinair overleg

Objective

To evaluate degree of agreement between treatment proposals from urologist and a multidisciplinary team (MDT) for patients with an urological malignancy.

Design

Retrospective cohort study.

Method

All letters from patients with an urological malignancy of prostate, bladder, kidney or testicle who were discussed at the MDT in Ziekenhuisgroep Twente from January 2011 until January 2013 were collected. This study studied the level and frequency of agreement between treatment proposals from urologist and MDT. Level of agreement was expressed by using Cohen’s Kappa. Also treatments proposed by the MDT were compared to the final treatment choice of the patient.

Results

A total of 788 letters were analysed. For 9%, the MDT disagreed with the treatment recommended by the urologist. This disagreement was most often observed in patients with malignancy of kidney (κ: 0.507; p < 0.001). Agreement for patients with malignancy of bladder, testicle and prostate were substantial (respectively κ: 0.719; p < 0.001, κ: 0.803; p < 0.001, κ: 0.634; p < 0.001). Treatment proposals “brachytherapy” and “external radiotherapy” for prostate malignancy showed only moderate agreement (κ: 0.564 and κ: 0.568; p < 0.001 respectively). 93% of all patients elected to take (one of) the treatment proposals made by the MDT.

Conclusion

A multidisciplinary approach seems particularly useful for patients with malignancy of kidney. The additative value of MDT was less visible for patients with malignancy of prostate, which could be due to less consistent guidelines. Final treatment decision might be influenced by explanation and guidance of the treating urologist.

Conflict of interest and financial support: none declared.

Samenvatting

Doel

Onderzoeken in hoeverre het primaire behandelvoorstel van een uroloog wijzigt door een multidisciplinair overleg (MDO).

Opzet

Retrospectief cohortonderzoek.

Methode

Alle uro-oncologische MDO-brieven uit de periode 27 januari 2011-24 januari 2013 werden verzameld. Inclusie volgde als (a) de patiënt een nier-, blaas-, prostaat- of testistumor had, (b) een uroloog hoofdbehandelaar was, en (c) er een behandelvoorstel van zowel de uroloog als van het MDO aanwezig was. Met Cohens kappa (κ) stelden we per tumortype de overeenkomst vast tussen het behandelvoorstel van de uroloog en van het MDO. Ook keken we in hoeverre patiënten voor het MDO-behandelvoorstel hadden gekozen.

Resultaten

Het MDO wijzigde het primaire behandelvoorstel bij 9% van de 788 geïncludeerde brieven, vooral bij patiënten met een niertumor (κ: 0,507; p < 0,001). De overeenkomst tussen het primaire behandelvoorstel en het MDO-voorstel was voor patiënten met een blaas-, testis- of prostaattumor respectievelijk substantieel (κ: 0,719; p < 0,001), bijna volledig (κ: 0,803; p < 0,001) en substantieel (κ: 0,634; p < 0,001). Bij patiënten met een prostaattumor hadden de behandelkeuzes ‘brachytherapie’ en ‘externe radiotherapie’ slechts een redelijke overeenkomst met het MDO-voorstel (respectievelijk κ: 0,564 en κ: 0,568; beide p < 0,001). Van alle patiënten koos 93% voor 1 van de behandelvoorstellen van het MDO.

Conclusie

Het MDO wijzigt het vaakst de primaire behandelvoorstellen voor patiënten met een niertumor. De waarde van het MDO is minder zichtbaar voor patiënten met een prostaattumor. De uiteindelijke behandelkeuze van de patiënt wordt mogelijk beïnvloed door uitleg en sturing van de behandelend uroloog.