Therapeutische (on)mogelijkheden bij het fenomeen van Raynaud

Inleiding

In 1862 beschreef Maurice Raynaud voor het eerst patiënten met symptomen van verkleuring van de acra bij expositie aan kou.1 Het fenomeen van Raynaud (RF) wordt omschreven als een aanvalsgewijs optredende bi-, meestal trifasische, scherp gedemarqueerde verkleuring van de vingers en, minder frequent, de tenen (in zeldzame gevallen van neuspunt, oren en tongpunt) bij blootstelling aan kou of soms bij emotie. Het is van praktisch belang dit RF te onderscheiden van andere syndromen die verkleuringen van handen en voeten geven, zoals:

– acrocyanose; zweterige, meer permanent rood-paars verkleurde koude handen en voeten, hetgeen meestal onschuldig is;

– livedo reticularis; netvormige paars-witte verkleuring van vooral voeten en bovenbenen;

– pernio (‘wintervoeten’); vooral aan de laterale zijde van de tenen en aan de hiel voorkomende rode, jeukende verkleuring, soms met een verheven of geïndureerd aspect;

– erytromelalgie: rode, brandende, vaak extreem pijnlijke voeten door toename of disfunctie van trombocyten met…