Stoppen met de opleiding

Afgelopen week werd ik gebeld door een aios die wil stoppen met de opleiding tot medisch specialist. De reden? ‘De ziekenhuiswereld’ past uiteindelijk toch niet bij haar. Een andere stopte binnen een jaar na start van de opleiding omdat ze als arts-assistent meer tijd besteedde achter de computer dan aan het bed. Deze aiossen staan niet alleen. In Nederland stopt zo’n 10% van de aiossen met de opleiding en zoekt een weg buiten het ziekenhuis. De uitval verschilt sterk per specialisme. Meer dan 1 op de 5 aiossen in opleiding tot geriater stopt er voortijdig mee, terwijl dat verschijnsel bij artsen in opleiding voor plastisch chirurg of maag-darm-leverarts uitzonderlijk is. Vertrek van de aios via de achterdeur van de opleiding is wel het ultieme teken dat het niet goed zit. Stoppen is een persoonlijk drama voor de aios maar ook voor het opleidingsteam. Beide kanten blijven met frustraties achter, alle tijd en energie die er in de opleiding gestoken is, lijkt tevergeefs te zijn geweest. Lenny Lases en haar collega’s (A6614) merken op dat er zorgen zijn over de mentale weerbaarheid van de aiossen. Anno 2014 maakt de opleiding onderdeel uit van de rijke sociale textuur van het leven van een aios. Naast de rol van aios wordt er meer dan voorheen een appel op de betreffende persoon gedaan door de wereld buiten het ziekenhuis. Het is dan ook niet verbazingwekkend om te zien dat de aiossen niet alle ballen in de lucht kunnen houden en er ook wel eens een op de grond valt. Lenny Lases en haar collega’s zoeken het in het vergroten van de mentale fitheid en suggereren dat verschuiving van taken verlichting kan brengen. Ik vraag me echt af of dit het verschil gaat maken. Mijn aiossen zijn onrustiger van de komst van een verpleegkundige die hun scopieprocedure dreigt over te nemen dan dat ze er blij van worden. Volgens mij begint het bij het scheppen van de juiste verwachtingen bij diegenen die bij ons in opleiding willen. Daar hebben we nog wel wat te leren. Bij sollicitatiegesprekken blijkt telkens weer dat de gemiddelde arts in spe geen flauw benul heeft wat een aios doet. Ja natuurlijk bestaat er wel een grof beeld, maar de concrete invulling van de opleidingstijd is voor de meesten volkomen onduidelijk. Zo had de aios die stopte de verwachting dat ze vaker een patiënt dan een toetsenbord zou aanraken; de werkelijkheid was anders. Is selectie het antwoord? Ten dele. We moeten ervoor zorgen dat de verwachtingen van potentiële aiossen beter aansluiten op de realiteit. Dit geldt zeker voor aiossen die kiezen voor reumatologie, pathologie, microbiologie, genetica of geriatrie waar de uitval boven de 15% is.