Het was slechts een kwestie van tijd dat ook iemand in ons land op het idee zou komen om een boek te schrijven over de ambivalente verhouding tussen het propaganda-apparaat van de farmaceutische industrie en de voorschrijvende arts. Dat de schrijver de bekende journalist van het dagblad Trouw, J.Bouma, zou zijn, lag in de lijn der verwachting na de publicatie van zijn succesvolle filippica tegen de tabaksindustrie, nog steeds verplichte leesstof voor aarzelende kamerleden en ministers van Volksgezondheid.2 De aard van de door hem verzamelde gegevens ervoer hij als dusdanig verontrustend dat hij in de inleiding van zijn pas verschenen boek Slikken – Hoe ziek is de farmaceutische industrie? (figuur)3 een citaat overnam uit het onlangs verfilmde geruchtmakende boek van John le Carré, The constant gardener:4 ‘. . . naarmate mijn reis door de farmaceutische industrie vorderde, ben ik tot het besef gekomen…
'Slikken met een bijsmaak': de omstreden activiteiten van de farmaceutische industrie
- After many years of literature research and interviews, the Dutch investigative journalist J.Bouma has written a comprehensive review titled Taking one’s medicine – How sick is the pharmaceutical industry? about the uneasy relationship between the pharmaceutical industry and both individual and corporate physicians in the Netherlands. He has uncovered a widespread pattern of favouritism, penetration into medical and patient organisations, misleading promotion and unethical behaviour that is very similar to abuses in the USA, which have been recently criticised by leading journal editors like Marcia Angell and Jerome Kassirer. Attempts at correcting the situation by enforcing government control have failed, and internal measures taken by the industry have largely been ineffective. It is stressed that the large amount of money involved is fully paid from National Health Service funds through individual and corporate health insurance providers and is therefore public property. Official requirements regulating the provision of travel funds and other material favours as well as one-sided promotional activities seem to be disregarded. The apparent lack of self-control harms the reputation of both physicians and the pharmaceutical industry. This highly critical text discusses the reasons behind these misguided developments and provides some suggestions for future improvements.
Ned Tijdschr Geneeskd. 2006;150:869-71
Reacties