Sacrale neuromodulatie effectief bij fecale incontinentie en intacte kringspieren; een prospectieve studie

To evaluate the therapeutic effect of sacral neuromodulation on faecal incontinence in patients with structurally intact sphincters.

Design

Prospective.

Method

In the period April 1st, 2000 to November 30st, 2001, patients with faecal incontinence and structurally intact sphincters were included, with or without previous surgery, in whom medicinal treatment and biofeedback therapy gave no improvement. Incontinence was defined as involuntary loss of stool at least once a week, which was objectified by completion of a 3-week bowel habit diary. Patients underwent 3 weeks of trial stimulation during which they also kept a diary. The trial stimulation was considered successful if the diary showed a ≥ 50 improvement in continence.

Results

38 patients (31 women) with an average age of 54 years (range: 26-73) underwent trial stimulation. Trail stimulation was carried out using a permanent electrode in 6 patients and using peripheral neural evaluation in the remaining 32 patients. Two patients did not respond to peripheral neural evaluation. Upon assessment after the trial stimulation period, continence was found to have improved by ≥ 50 in 31 (82) patients. The number of incontinence episodes decreased by an average of 86 (range: 50-100). In 27 patients an implantable pulse generator was implanted for continuous stimulation. During the average follow-up of 6 months the effect remained satisfactory. Anal manometry during stimulation showed no increase of sphincter pressures.

Conclusion

Sacral neuromodulation was of therapeutic value in most of the patients treated for faecal incontinence without sphincter damage.

Samenvatting

Doel

Evalueren van het therapeutisch effect van sacrale neuromodulatie op fecale incontinentie bij patiënten met een anatomisch intact sfincterapparaat.

Opzet

Prospectief.

Methode

In de periode 1 april 2000-30 november 2001 werden patiënten geïncludeerd die fecale incontinentie hadden met aangetoonde anatomisch intacte sfincters, met of zonder voorafgaande ingreep, waarbij medicamenteuze behandeling en biofeedbacktherapie geen verbetering hadden gebracht. Incontinentie werd gedefinieerd als gemiddeld meer dan één keer ongewild verlies van ontlasting per week, geobjectiveerd met een dagboek dat patiënten gedurende 3 weken moesten bijhouden. Patiënten ondergingen gedurende 3 weken een proefstimulatie. In deze periode werd wederom een dagboek bijgehouden. De proefstimulatie werd als succesvol beschouwd indien volgens het dagboek ≥ 50 verbetering van de continentie optrad.

Resultaten

Er ondergingen 38 patiënten (31 vrouwen) met een gemiddelde leeftijd van 54 jaar (uitersten: 26-73) een proefstimulatie. De proefstimulatie werd bij 6 patiënten verricht met een permanente elektrode en bij de overige 32 met de perifere neurale evaluatiemethode. Bij 2 patiënten was er geen reactie op de perifere neurale evaluatie. Bij beoordeling na de proefstimulatie bleken 31 (82) patiënten een ≥ 50 verbetering te hebben van de continentie. Het aantal incontinentie-episoden verminderde met gemiddeld 86 (uitersten: 50-100). Bij 27 patiënten werd een pacemaker geïmplanteerd voor permanente stimulatie. Gedurende de gemiddelde follow-upduur van 6 maanden bleef het effect goed. Anale manometrie tijdens stimulatie liet geen toename zien van de rust- en de knijpdruk.