Revalidatiemogelijkheden voor slechthorenden

Hearing impairment is a symptom, not a diagnosis. A number of types of hearing impairment can be distinguished.

The self-reported hearing problems cluster around six hearing factors, the most important of which are speech understanding in noise and localisation of a sound source. For these capabilities equivalent functioning of both ears is important.

The general practitioner can determine diagnosis and severity of the impairment using rather simple tools.

When the cause of the impairment cannot be reduced in a proper way an adaptation of the sound to the impaired ear will be indicated. This can be arranged by either an ENT specialist or a centre for audiology.

The selection of a proper hearing aid requires expertise and particular attention for the complaints. It is of the utmost importance that the hearing-impaired person can try out the effects of the hearing aid in daily circumstances for some weeks.

If the patient, members of the family or the prescriber are not satisfied with the results, supplementary help is required, for example training in communication skills or special devices.

Samenvatting

Slechthorendheid is een verschijnsel, geen diagnose; er zijn diverse vormen van disfunctioneren van het gehoororgaan.

De problemen die slechthorenden ervaren, zijn in te delen in 6 groepen; de belangrijkste problemen betreffen het verstaan in lawaai en het kunnen bepalen waar een geluid vandaan komt. Voor deze functies is gelijkwaardig horen met beide oren vereist.

De huisarts kan met eenvoudige methoden de ernst en de aard van de gehoorstoornis beoordelen.

Als de oorzaak niet voldoende te verhelpen is, zal een aanpassing van het geluid aan het defecte gehoor geïndiceerd zijn. Zo'n aanpassing kan verzorgd worden via een verwijzing naar een KNO-arts of een audiologisch centrum.

Het selecteren van een geschikt hoortoestel uit het zeer ruime aanbod vereist deskundigheid en ruime aandacht. Essentieel is dat de geselecteerde toestellen gedurende enkele weken in de dagelijkse leefsituatie geprobeerd kunnen worden.

Als de slechthorende en (of) de familieleden of de voorschrijver oordelen dat het vereiste resultaat niet is bereikt, valt het bieden van aanvullende hulp in de vorm van extra hulpmiddelen of communicatietraining te overwegen.