Recente adviezen over planning van levertransplantaties in Nederland: de prijs van de achterstand

Zie ook de artikelen op bl. 1892, 1901 en 1905.

Aan het einde van de jaren zestig waren kennis en techniek van de levertransplantatie zover gevorderd dat toepassing in de kliniek gepaard ging met complete revalidatie en langdurige overleving, zij het op een bescheiden schaal. In het begin van de jaren tachtig werd in de National Institutes of Health in de Verenigde Staten een consensusbijeenkomst gehouden over levertransplantatie als reguliere behandeling voor leverfalen. Aan de consensusbijeenkomst ging een grootschalig onderzoek vooraf. De vier prominente levertransplantatiecentra van die tijd (waaronder Groningen) presenteerden hun resultaten; ook onafhankelijke, deels sceptische hepatologen presenteerden hun analysen van deze resultaten van levertransplantatie in vergelijking met het natuurlijke beloop en met het beloop onder medicamenteuze behandeling. De consensus, gepubliceerd in het vooraanstaande tijdschrift Hepatology, was dat levertransplantatie het experimentele stadium was ontgroeid en als reguliere behandeling voor patiënten met leverfalen toegepast kon worden.1