Radiologische beoordeling van lymfeklieren in de lies

Elders in het NTvG gaan artsen op basis van echografie van een vergrote lymfeklier in de lies en de bijbehorende differentiaaldiagnostische overwegingen het diagnostische traject in van een hematologische maligniteit.1 Vanuit radiologisch perspectief zijn hier enkele kanttekeningen bij te plaatsen. De vraag rijst of op basis van een echobeeld een (histologische) diagnose gesteld kan worden.

Echografie is vaak de beeldvormende modaliteit van eerste keuze voor aanvullende diagnostiek, omdat oppervlakkig gelegen – vaak palpabele – afwijkingen, zoals een vergrote lymfeklier in de lies, afgebeeld kunnen worden in een hoge spatiële resolutie en omdat er geen stralingsbelasting is voor de patiënt.2 Lymfeklieren in de liezen zijn, vergeleken met lymfeklieren op andere plekken in het lichaam, wat plomper en kunnen een nogal gelobuleerd aspect hebben. Lymfeklieren met een korte as (tot 10 mm) worden als ‘normaal’ beschouwd.3,4

Het interne echopatroon van lymfeklieren kan variëren: veel niet-afwijkende lymfeklieren hebben een ovale vorm, een scherpe begrenzing en een grote, vettige hilus die zeer echorijk is met daaromheen een dunne, echo-arme cortex (figuur a). Naarmate de cortex breder wordt, is het lastiger om een lymfeklier als ‘niet-afwijkend’ te bestempelen, zeker wanneer de verdikking nodulair is.