Dames en Heren,
Een toenemende prevalentie van diabetes mellitus zal de komende jaren leiden tot een absolute en relatieve groei van het aantal patiënten met diabetes en perifeer arterieel vaatlijden. Deze combinatie is wat betreft diagnostiek en behandeling complexer en prognostisch ongunstiger dan de klassieke atherosclerotische vorm van perifeer arterieel vaatlijden. Aan de hand van 2 casussen geven wij een overzicht van de standaardzorg, recente literatuur, klinische besluitvorming en innovaties op het gebied van de diagnostiek en behandeling van deze patiënten.
Patiënt A, een 57-jarige man met diabetes mellitus (DM) type 2, kwam bij de huisarts met een dof gevoel aan beide voeten. De cardiovasculaire tractus werd uitgevraagd en er waren geen aanwijzingen voor claudicatio intermittens. Bij lichamelijk onderzoek werd een intacte huid en normale kleur van de onderbenen en voeten gezien. Met uitzondering van enige hyperkeratose van de huid werden geen wonden, tekenen van infectie of standsafwijkingen, zoals een klauw- of hamerteen, platvoet of hallux valgus, gezien. Perifere pulsaties waren palpabel. Met een 10g-monofilament werd echter verlies van protectieve sensibiliteit vastgesteld. De werkdiagnose luidde ‘diabetische neuropathie’. Vervolgafspraken omvatten monitoring van glucosespiegels en handhaving van voethygiëne. Een jaar later kwam de patiënt terug op het spreekuur met een klein oppervlakkig ulcus van 1,5 bij 2 cm tussen zijn tweede en derde teen, dat sinds een maand aanwezig was. De wond was nattend met erytheem rondom de scherp begrensde wondranden. De…
Reacties