Dames en Heren,
Nederland heeft ongeveer 25.000 daklozen. Ze hebben een substantieel slechtere gezondheid dan de algemene bevolking, een langere periode van ziekten vóór hun overlijden en een sterk verminderde levensverwachting.1,2 Bovendien is er vaak sprake van middelenmisbruik.1 Dit maakt palliatieve zorg voor deze doelgroep uiterst complex. We evalueren de casus van een dakloze patiënt die palliatieve zorg behoefde, en de keten van problemen die vervolgens ontstond voor hem, zijn naasten en de vele betrokken hulpverleners en instanties. Dit brengt diverse lessen aan het licht.
Patiënt A, een 55-jarige man die aan heroïne en cocaïne verslaafd was, werd vanwege hevige pijn met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Enige tijd hiervoor was bij hem een kleincellig longcarcinoom geconstateerd met uitgebreide uitzaaiingen in de lever, milt en para-aortale klieren. Vanwege zijn matige conditie waren er geen antitumorbehandelingen meer mogelijk. Hij werd behandeld met oxycodon, waarna de pijn draaglijk werd…
Reacties