Overeenstemming van specialistische zorg en bedoeling van de huisarts bij verwijzing van patiënten

– The interaction between the general practitioner (GP) and the medical specialist during the referral process was studied in 309 referrals by GPs to medical specialists in eight hospitals in the north of the Netherlands, notably the extent of agreement between the specialist care and the intention of the GP. Furthermore the influence of two factors on the referral process was investigated: ‘the clarity of the question in the referral letter’ and ‘the view of each other's professional tasks’. In most of the cases the GPs allowed the specialists a free hand.

In the few cases the GP wanted a restricted consultation the specialist did more than the GP wanted him to do. In one of five referrals the GP or the specialist thought that the specialist had not done what the GP had asked. In most of these cases this impression was not confirmed by the objective evaluation by independent doctors. According to these the referral question was ambiguous. The GP's would like to have more influence on specialist care than the specialists were prepared to allow. The two factors each had an influence on several moments in the referral process.

The main conclusion of the study is: the behaviour of the GP does not fit his attitude.

Samenvatting

In dit onderzoek werden 309 verwijzingen van de huisarts naar de medisch specialist in de tijd gevolgd. Het onderzoek vond plaats in het verzorgingsgebied van 8 ziekenhuizen in Noord-Nederland. Nagegaan werd in hoeverre de specialistische zorg overeenkwam met de bedoeling van de huisarts. Daarnaast werd de invloed onderzocht van de twee factoren ‘duidelijkheid van de vraagstelling in de verwijsbrief’ en ‘taakopvatting’ op het verloop van het verwijsproces. Het bleek dat de specialisten zelf het beleid konden bepalen, omdat de huisartsen de specialisten meestal de vrije hand gaven. In de weinige gevallen dat de huisarts de specialist niet vrijliet, deed de specialist meer dan de huisarts wenste. Bij 1 op de 5 verwijzingen vond huisarts of specialist dat de specialist niet gedaan had wat de huisarts wilde. Dit werd in de meeste gevallen niet bevestigd door de objectieve beoordeling door onafhankelijke beoordelaars. De vraagstelling in de verwijsbrief werd door dezen met name op therapeutisch gebied als onduidelijk bestempeld. De opvatting over de onderlinge taakafbakening liet zien dat huisartsen meer invloed wilden op de 2e lijn dan de specialisten wenselijk achtten. De twee factoren bleken ieder van invloed te zijn op een aantal momenten in het verwijsproces.

De belangrijkste conclusie is dat houding en gedrag van huisartsen niet met elkaar in overeenstemming zijn ten aanzien van het uitoefenen van invloed op de tweede lijn.