artikel
Graag vestig ik de aandacht op twee artikelen in dit nummer. Het eerste is een lezenswaardig betoog over de (on)mogelijkheid van gerandomiseerd dubbelblind placebo gecontroleerd onderzoek naar leefstijlinterventies (D7418). Wat mij betreft komt ieder stuk dat op een bedachtzame wijze aan de stoelpoten zaagt van de heiligverklaring van RCT’s in aanmerking voor plaatsing in het NTvG.
Toch houd ik na dit artikel nog aarzelingen. De impliciete boodschap die ík in het stuk lees is dat het potentiële en het in werkelijkheid haalbare effect van leefstijlinterventie in een RCT moeilijk te onderscheiden zijn. Dat is natuurlijk heel erg waar, maar volgens mij tegelijkertijd de kern van het probleem. Ik blijf met de observatie zitten dat als je grote groepen mensen in onderzoeksverband blootstelt aan zeer intensieve leefstijlprogramma’s, de meesten van hen niet alleen ten opzichte van de controlegroep maar ook vergeleken met hun startwaardes vaak nauwelijks en hooguit tijdelijke verbeteringen tonen (D3809). De heilige graal blijft het antwoord op de vraag hoe we mensen tot een fundamenteel gezondere leefstijl kunnen bewegen.
‘Lees, synchroniseer met je gezond verstand en je kunt weer door’
Een ander interessant stuk gaat over een nieuwe classificatie van diabetes type 2 (D7267). ‘Pffft’, denk je wellicht, ‘daar gaan we weer met die classificaties’. Ik vermoed dan ook dat veel lezers – zelfs degenen die diabetespatiënten behandelen – deze gesuggereerde classificatie niet gaan gebruiken. Maar lees het stuk toch, is mijn advies. Onthoud ervan wat eigenlijk zo logisch als wat is: de relatief dunne type-2-diabetespatiënt lijkt een beetje op type 1, en kun je maar beter snel op insuline zetten. Terwijl de diabetespatiënt met overgewicht ook andere aan overgewicht gerelateerde kwalen krijgt, en afvallen is vooral belangrijk voor … wie te zwaar is. Zo gaat het vaker: geleerden en instituties bedenken van alles wat je alleen maar hoeft te synchroniseren met je gezond verstand, en je kunt weer veilig door.
Reacties