Ze keken me aan met een blik die ik alleen maar kan omschrijven als optimistisch ongelovig, de ouders van Thomas. Ik had al vaker slechtnieuwsgesprekken gevoerd met ouders en vaker ongeloof als eerste reactie gezien. Dan waren ouders ook altijd in de war, terneergeslagen, dof. Deze keer niet. Ongelovig, ja. Maar met een kracht, een overtuiging, die ik nog nooit had gezien. Positief. Rug recht, hoofd omhoog. Sterk.
Thomas was 2 jaar. We hadden hem met de ambulance uit een ander ziekenhuis opgehaald. Hij had hoge koorts, was comateus en ernstig ziek. De oorzaak was onduidelijk: er was geen focus te vinden voor de koorts, urine en liquor waren schoon. Na aankomst op de Kinderintensivecare bleek hij overal waar hij geprikt werd na te bloeden. Hij begon te stuipen, werd respiratoir insufficiënt en moest geïntubeerd worden. In de volgende 48 uur hielden al zijn organen ermee op: hij kreeg een…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties