Bijna 20 jaar geleden werd aan de geestelijke vader van de wetenschappelijk onderbouwde geneeskunde (‘evidence-based medicine’), de bekende epidemioloog Archie Cochrane, gevraagd welke medische disciplines naar zijn mening goed en welke nauwelijks gebruikmaken van de resultaten van wetenschappelijk onderzoek bij het beleid in de gezondheidszorg.1 In de staart van de ranglijst bevonden zich medische specialismen met een groot aandeel in de gezondheidszorg, zoals heelkunde, cardiologie en psychiatrie. De hekkensluiter – op een afstand van de rest – was echter de verloskunde.
Inmiddels lijkt de beroepsgroep zich dit te hebben aangetrokken, getuige de sterke toename van goed gerandomiseerd onderzoek in de obstetrie en perinatologie. Het verdisconteren van deze onderzoeksresultaten in het beleid van alledag is een taak op zich. Traditioneel is de verloskunde een sterk cultuurgebonden discipline. Zelfs (buur)landen met een overeenkomstige sociaal-economische structuur verschillen vaak essentieel in de visie op en de inrichting van de verloskundige zorg.2 Van…
Reacties