Diagnostisch redeneren, doen we dat op gevoel of wetenschappelijk onderbouwd? Zelfs als we objectief denken te redeneren, lijken allerlei vormen van bias een rol te spelen. Volgens recent onderzoek zou meer ziektespecifieke kennis daartegen beschermen. Het is echter de vraag of de aanbeveling van de onderzoekers wel terecht is.
Diagnostisch redeneren is een pijler van de geneeskunde, maar goed wetenschappelijk onderzoek ernaar is lastig. Vorig jaar verscheen een bijdrage aan dit onderzoeksveld waaruit de onderzoekers een interessante conclusie trokken.1,2 Ze vergalopperen zich echter met de consequenties die ze hieraan verbinden. In dit commentaar gaan we allereerst in op het belang van onderzoek naar diagnostisch redeneren. Daarna bespreken we het artikel en de consequenties die we eraan kunnen verbinden.
Diagnostische fouten
Onderzoek naar diagnostisch redeneren richt zich vaak op het meten en voorkomen van diagnostische fouten. Aan de definitie van ‘diagnostische fouten’ kleven echter de nodige bezwaren.
Het Amerikaanse Institute of Medicine (IOM) definieert een diagnostische fout als ‘het onvermogen om (a) een accurate en tijdige verklaring voor het gezondheidsprobleem van een patiënt te verkrijgen, en (b) deze ook aan de patiënt te communiceren’.3 Binnen deze definitie vallen echter ook fouten zonder negatieve gevolgen voor de patiënt en…
Reacties