Olympisch denken in de zorg

We hebben een sportzomer om je vingers bij af te likken. Op velden en wegen over de hele wereld worden topprestaties geleverd, met een groots olympisch hoogtepunt. Prestaties die het gevolg zijn van jarenlang werken aan wat nog beter kan, maar ook door heel veel dingen te laten. Alles in het teken van dat ultieme doel.

Carrières in de zorg verschillen niet zo gek veel van topsport. Als scholier moet je al excelleren om je toelatingskans te vergroten. Tijdens je studie zit je vele weekenden in de boeken om tussen de tentamens door aan je promotie te beginnen. Alles voor die opleidingsplek. Ondertussen sta je weinig stil bij wat goed gaat en hoor je vooral wat nog beter kan. Te veel presteren en te weinig ontspannen, in een periode waarin je toch ook nog je vleugels zou moeten uitslaan. Iets waar je eenmaal als specialist geen tijd meer voor hebt. Misschien neemt de prestatiedruk wat af, maar dag in dag uit wordt het hoogste niveau van je verwacht.

Laten we werken in de zorg wat minder als topsport zien

Niet gek dus dat de ervaren werkdruk stijgt, burn-outcijfers toenemen en steeds meer artsen kiezen voor een baan buiten het ziekenhuis. De geneeskundestudie wordt zelfs minder populair, en dat terwijl we juist meer zorgpersoneel nodig hebben. In de verpleging is de nood nog hoger en ook daar dalen de instroomcijfers. Het perspectief van een leven lang presteren op topniveau is ongetwijfeld onderdeel van deze terugloop.

Topsporters willen altijd nóg beter worden, maar hun carrière is doorgaans rond hun veertigste wel voorbij. In de zorg moeten we door tot ons pensioen, en daar hebben we alle collega’s hard bij nodig. We kunnen ons geen verdere afvalrace meer permitteren.

Laten we werken in de zorg daarom wat minder als topsport en wat meer als duursport zien. Met een gezonde balans tussen inspanning en ontspanning. Natuurlijk leggen we de lat hoog om kwaliteit te garanderen en blijven medische topprestaties nodig, maar het moet wel leuk blijven. Zodat ons vak weer aantrekkelijk wordt en de instroomcijfers toenemen. Als we dát als zorgprofessionals voor elkaar krijgen, leveren we een teamprestatie om trots op te zijn. Meedoen is belangrijker dan winnen: die olympische gedachte mogen we in de zorg best wat meer gaan omarmen.