‘O ja, nog één vraag’

…, vaak gevolgd door: ‘Sorry, we moeten dit iedereen vragen, niet schrikken hoor, maar… wilt u gereanimeerd worden?’

U denkt misschien: dit is een karikatuur van hoe het in werkelijkheid gaat. Dat is het niet. Natuurlijk kun je een behandelcodegesprek tactvoller voeren. Hulde aan hen die dat doen, maar echt heel vaak gaat het op eerstehulpafdelingen zoals hierboven beschreven.

‘De reanimatievraag is in veel gevallen niet geoorloofd’

In 2017 maakte gezondheidsjurist Aart Hendriks in dit tijdschrift al korte metten met het idee dat de reanimatievraag aan iedereen die in het ziekenhuis wordt opgenomen, moet worden gesteld. Sterker, hij legde uit dat het stellen van zo’n vraag in veel gevallen zelfs ongeoorloofd is (D1831).

In dit nummer staat wederom een interessant artikel over dit onderwerp (D5692). In 13 ziekenhuizen werden ruim 1000 opgenomen patiënten ondervraagd. Van hen had ongeveer 90% een reanimatiecode in het dossier staan, maar slechts iets meer dan de helft kon zich een gesprek hierover herinneren. En van die mensen herinnerde 13% zich een ánder besluit dan wat in het dossier stond!

Binnen de Nederlandse Internisten Vereniging staan na een paar jaar discussie over dit onderwerp de neuzen dezelfde kant op. Zo willen we de reanimatievraag niet meer aan iederéén stellen. De 24-jarige man met een longontsteking, om maar een voorbeeld te noemen, zit hier domweg niet op te wachten. Verder willen we het onderwerp niet meer standaard aansnijden op een hectische spoedeisende hulp, tenzij er acuut levensgevaar dreigt. Daags na de acute opname is er op een afdeling vaak veel meer tijd en rust. Dan maar een nachtje ‘codeloos’ in bed. Ten slotte willen we dat deze gesprekken beter worden. U kunt het ‘ja’ of ‘nee’ gewoon in het elektronisch dossier aanvinken, maar achter beide antwoorden op de reanimatievraag zitten vaak gedachten waarover het goed is nog even door te praten.

Inmiddels lukt het ons aardig om hier andere specialisten en verwijzers in mee te krijgen. Met een beetje geluk zijn we dus snel van deze merkwaardige gewoonte af.