Inleiding
In zijn inmiddels klassiek geworden artikel over ‘autistic disturbances of affective contact’ merkte Leo Kanner op, dat alle 11 van de door hem beschreven autistische kinderen intellectueel zeer begaafde ouders bleken te hebben, die nogal intellectualistisch in de wereld stonden en in meerderheid geen ‘real warm hearted’ indruk maakten.1 De Amerikaanse kinderpsychiatrie werd toentertijd gedomineerd door de psychoanalytische denkwijze. Kanners opmerkingen over de ouders van de door hem beschreven autistische kinderen kregen dan ook al spoedig causale betekenis. Men ging ervan uit, dat het autistisch gedrag van het jonge kind een reactie was op de wijze waarop de moeder haar kind tegemoet trad. Op ouders van autistische kinderen werd allerlei psychopathologie geprojecteerd. Intrapsychische conflicten bij de ouders en de onderstimulering van het kind die daarvan een gevolg zou zijn, zouden het kind extreem in zichzelf doen keren, hetgeen cognitieve en linguïstische ontwikkelingsstoornissen tot gevolg zou hebben. Tot aan…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties