Samenvatting
Welke rol speelt onzekerheid in het diagnostisch denken van artsen? Is het niet beter om onzekerheid zoveel mogelijk te vermijden in dat denkproces? In dit artikel beantwoorden we deze vragen vanuit een kennistheoretisch perspectief. Artsen bouwen relevante, situationele kennis op tijdens het diagnostische proces door in hun contact met patiënten te luisteren, te observeren en te interpreteren. Onzekerheid kan hierbij een cruciale rol spelen. Aan de hand van een praktijkcasus laten we zien dat het toelaten van onzekerheid – in de vorm van het niet-pluisgevoel – de kwaliteit van het diagnostisch denken ten goede komt.
Reacties