Bij vele gelegenheden is verhaald hoe in de jaren twintig van deze eeuw de neurochirurgie in Nederland werd gevestigd en met name ook door de hoofdrolspeler zelf: ‘meer dan mij lief is, ben ik verplicht mijn eigen persoon ten tooneele te voeren’.1 Prof. Bernard Brouwer, die in mei 1923 het hoogleraarschap in de Neurologie aan de Universiteit van Amsterdam had aanvaard als opvolger van Wertheim Salomonson, ontving in 1926 een uitnodiging van de Johns Hopkins School of Medicine in Baltimore, Verenigde Staten, om daar de Herter-lectures te komen houden over zijn belangwekkende en wijdbekende research op het gebied van de neuro-anatomie. Brouwer was vastbesloten van die gelegenheid gebruik te maken door ‘mijn oogen en ooren open te zetten en mij nauwkeurig te oriënteeren over de vraag wat er waar was van de zoogenaamde nieuwe area der neurochirurgie en zoo ja of het mogelijk was iets dergelijks in Nederland te…
Artikelinformatie
Reacties