Multipel myeloom; behandeling anno 1998

There are a number of studies dealing with intensive chemotherapy and stem cell transplantation in multiple myeloma.

As to autologous transplantation best results have been obtained with younger patients (below 60 years) who had responsive disease and received their transplant within one year after start of treatment.

Unfavourable prognostic factors were a high β₂-microglobulin level and abnormal cytogenetics including any translocation or chromosome 11/13 abnormalities.

Only one phase III study has been published, indicating a favourable effect of autologous transplantation.

Despite the existence of a so-called ‘graft-versus-myeloma effect’ the overall outcome of patients after allogeneic transplantation is not better than after autologous tranplantation, probably due to the inclusion in the published studies of heavily pretreated and refractory patients responsible for a high treatment related mortality.

The ultimate value of intensive treatment of multiple myeloma will become clear in the coming years when more data become available from current phase III studies including the Dutch HOVON multicentre trial in which conventional treatment is compared with intensified therapy including bone marrow ablation and autologous stem cell transplantation.

Samenvatting

Er is een aantal onderzoeken verricht naar intensieve chemotherapie met stamceltransplantatie bij patiënten met multipel myeloom.

Wat autologe transplantatie betreft, heeft men de beste resultaten verkregen bij jonge patiënten (< 60 jaar) bij wie de ziekte op de behandeling reageerde en die transplantatie ondergingen binnen 1 jaar na de eerste behandeling.

Ongunstige prognostische factoren waren een hoge β₂-microglobulinewaarde en afwijkende cytogenetische kenmerken, waaronder een translocatie of afwijkingen aan chromosoom 11 of 13.

Er is slechts 1 fase-III-onderzoek verricht, waaruit een gunstig effect van autologe transplantatie blijkt.

Hoewel er een omgekeerde afstotingsreactie plaatsvindt (‘graft versus myeloma’-effect), is de algehele uitkomst voor patiënten na een allogene transplantatie niet beter dan na een autologe, waarschijnlijk omdat de onderzoeken werden verricht met patiënten die al uitgebreid waren voorbehandeld en bij wie de ziekte therapieresistent was, hetgeen tot grote sterfte door de behandeling leidde.

De uiteindelijke waarde van intensieve chemotherapie voor patiënten met een multipel myeloom zal in de komende jaren duidelijk worden als er meer resultaten beschikbaar komen in de lopende fase-III-onderzoeken, zoals het ‘Hemato-oncologie volwassenen Nederland’-onderzoek, waarin intensieve therapie (met beenmergablatie en autologe stamceltransplantatie) wordt vergeleken met conventionele behandeling.