Morgen gebeurt het

In de tijd dat uw hoofdredacteur alleen maar naar het kinderuurtje op de televisie mocht kijken, zond de AVRO een spannende jeugdserie uit onder de titel Morgen gebeurt het. De hoofdpersoon in deze serie was een zekere professor Plano, die onderzoek deed naar de bewoners van de planeet Hyperion. Het begrip ‘cliffhanger’ was nog niet doorgedrongen tot ons taalgebruik, maar kennelijk wel tot de regisseur van de serie. Voor de kijkers stond het dan ook als een paal boven water dat het morgen ging gebeuren, maar eigenlijk is nooit geheel duidelijk geworden wat ‘het’ nu eigenlijk was. De herinnering aan deze serie heeft Van Everdingen, Scheffer en Legemaate geïnspireerd tot het schrijven van een commentaar met dezelfde titel (bl. 480). Zij stellen daarin de werkwijze van de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) aan de kaak. Namens de IGZ verdedigen Schellekens en Van der Wal zich tegen deze aanval (bl. 483). Hoewel de commentatoren de titel van hun stuk metaforisch bedoeld hebben, spreekt er toch een reële dreiging uit. Zo het fenomeen ‘cliffhanger’ in ons dagelijkse leven al enige rol speelt, dan toch zeker na het lezen van dit artikel.

Waar gaat het om? Centraal in de discussie staat de vraag of de Inspectie niet te ver gaat door een streefnorm tot minimumnorm te verklaren. In dit concrete geval gaat het nog alleen om de veiligheid op intensivecare(IC)-afdelingen, maar sommigen zullen in de opstelling van de Inspectie een signaal zien dat de IGZ de eisen die aan de beroepsgroep gesteld moeten worden flink aan het opschroeven is. In feite probeert de IGZ het proces van kwaliteitsverbetering te versnellen door niet te willen accepteren dat er tijd nodig is om alle gewenste veranderingen in de situatie op IC’s (en elders?) in te voeren. Vanuit politiek oogpunt is dit zeker begrijpelijk en ook verdedigbaar, maar de praktijk is vaak weerbarstig.

Het zou dan ook beter zijn als het opstellen en invoeren van kwaliteitsnormen enerzijds en de controle daarop anderzijds meer op elkaar afgestemd zouden worden in wederzijds vertrouwen en met inachtneming van de beperkingen van al deze normen en van de ruimte voor discussie die er altijd moet blijven. Men zou dán ook beter kunnen accepteren dat sommigen zaken niet morgen gebeuren, maar hopelijk wel overmorgen.