artikel
- Op 6 april 2006 overleed prof.dr.R.C.A.Sengers, nog geen anderhalf jaar nadat we bij zijn emeritaat afscheid hadden genomen van hem als hoofd van de Nijmeegse universitaire kinderkliniek. Die functie had hij tot de laatste dag met grote daadkracht vervuld. Met tegenzin legde hij het werk neer en hij had moeite om zich te ‘onthechten’, zoals hij dat zelf zei. Vier maanden vóór zijn overlijden werd bij hem een ongeneeslijke ziekte vastgesteld. Hij stierf op 66-jarige leeftijd.
Rob Sengers was een geboren Nijmegenaar, die zijn gehele leven lang de stad trouw zou blijven. Als medisch student aan de Katholieke Universiteit Nijmegen was hij al werkzaam op de afdeling Biochemie. Hij promoveerde aan deze universiteit in 1967 bij prof.dr.S.J.Bonting en prof.dr.J.van der Veen op een proefschrift over de invloed van moedermelk op de ontwikkeling van immuniteit tegen stafylokokken. Zijn artsexamen deed hij een jaar later, waarna hij enkele jaren wetenschappelijk onderzoek verrichtte op de afdeling Cytohistologie van prof.dr.C.Jerusalem. De opleiding tot kinderarts bij prof.dr.E.D.A.M.Schretlen sloot hij af in 1974. Zijn biochemische achtergrond leidde al snel tot een bijzondere belangstelling voor erfelijke stofwisselingsziekten en spieraandoeningen. Meestal waren het zeldzame ziekten die aanleiding gaven tot wetenschappelijk onderzoek. Toen in 1974 de hielprikscreening op fenylketonurie (PKU) werd ingevoerd, werd Sengers voorzitter van de landelijke begeleidingscommissie en hij is dat vele jaren gebleven. Samen met de klinisch chemicus prof.dr.ir.J.M.F.Trijbels heeft hij de basis gelegd voor de vorming van het nu toonaangevende centrum voor metabole ziekten binnen het kinderziekenhuis van het Universitair Medisch Centrum (UMC) St Radboud. Sengers was een van de grondleggers van het Nijmegen Centre for Mitochondrial Disorders en hij heeft aan de wieg gestaan van een internationaal samenwerkingsverband aangaande mitochondriale ziekten. In de loop van zijn carrière begeleidde hij diverse promovendi.
In 1986 werd Sengers benoemd tot hoogleraar en plaatsvervangend afdelingshoofd onder prof.dr.G.B.A.Stoelinga. Na het emeritaat van laatstgenoemde in 1991 werd Sengers afdelingshoofd. Zijn standpunten waren altijd duidelijk en hij wist ze op het juiste moment naar voren te brengen. Daarin was hij soms ook wel onwrikbaar. Wij weten echter dat hij achter de façade van besluitvaardigheid bij moeilijke afwegingen vaak dubde over het rechtvaardigste besluit. Als kinderarts heeft hij vele patiënten langdurig begeleid. Ook in het onderwijs heeft hij zijn sporen verdiend. Een belangrijke verdienste van hem was dat hij, bij een toenemende betekenis van deelspecialisatie, de kindergeneeskunde als vakgebied binnen het UMC St Radboud bijeen heeft weten te houden. In 1992 werd hem gevraagd om naast afdelingshoofd ook voorzitter van het zogeheten kindercluster van het UMC St Radboud te worden. Het was niet eenvoudig om, als hoofd van de grootste afdeling binnen het cluster, een zodanig beleid te voeren dat geen van de participerende afdelingen zichzelf tekortgedaan behoefde te voelen en dat ieders belangen serieus genomen werden. Dat heeft Sengers op voortreffelijke wijze gedaan, zonder zijn rol als afdelingshoofd te verwaarlozen. Onder zijn leiding is de nieuwbouw van het universitaire kinderziekenhuis tot stand gekomen. Met gepaste trots was hij, op de hem kenmerkende bescheiden wijze, aanwezig bij de festiviteiten rond de opening in november 2005.
Sengers was gehecht aan zijn werk, maar was goed in staat om werk en privéleven te scheiden. Samen met zijn echtgenote Marguérite genoot hij van hun kinderen en later ook van zijn zeven kleinkinderen, van wie er één geboren werd tijdens zijn afscheidsrede. Hij was sportief en sociaal actief binnen zijn netwerk van andere levensgenieters. Sengers heeft vele verdiensten gehad; hij werd daarvoor benoemd tot officier in de Orde van Oranje-Nassau en werd onderscheiden met de gedenkpenning van de Radboud Universiteit Nijmegen. Op deze blijken van erkenning was hij trots omdat ze bevestigden dat zijn inspanningen gewaardeerd werden. Wij hadden hem graag een lang en gezond emeritaat gegund. Zijn familie wensen wij veel sterkte. Hij zal in onze herinnering aanwezig blijven als een markante collega.
Artikelinformatie
Reacties