In memoriam prof dr.A.C.Arntzenius.

– Op 10 februari 1995 overleed prof.dr.A.C.Arntzenius. Hij werd geboren in 1922 te 's-Gravenhage en studeerde geneeskunde te Leiden. Aanvankelijk vestigde hij zich als huisarts, maar later specialiseerde hij zich tot cardioloog te Leiden. Hij ging in 1963 naar Rotterdam en in 1969 werd hij benoemd tot hoogleraar te Leiden. In 1985 ging hij met emeritaat.

Met hem verdwijnt een heel bijzondere kijk op hart- en vaatziekten. Eerst in Rotterdam, later in Leiden als hoogleraar, droeg hij zijn inzichten uit over het voorkómen van de belangrijkste doodsoorzaak. Aanvankelijk kregen zijn ideeën weinig weerklank in de cardiologische gemeenschap. Arntzenius verdiepte echter zijn onderzoek op dit gebied en publiceerde in de prestigieuze Angelsaksische literatuur, waardoor zijn denkbeelden gaandeweg geaccepteerd werden en hij grote internationale erkenning kreeg. De preventie-cardiologie werd door hem geïntroduceerd en is tegenwoordig niet meer weg te denken uit de opleiding in en de uitoefening van de cardiologie.

Hij was niet alleen een groot onderzoeker; als docent was hij geliefd bij studenten en assistenten in opleiding. De huisartsen, uit wier kring hij zelf was voortgekomen, vormden zijn speciale doelgroep. Beroemd waren zijn cursussen elektrocardiografie, die hij door het hele land voor huisartsen organiseerde. Jarenlang was hij hoofdredacteur van Hartbulletin, het orgaan van de Nederlandse Hartstichting, en later ook van The Netherlands Journal of Cardiology, het wetenschappelijke tijdschrift van de Nederlandse Vereniging voor Cardiologie en de Nederlandse Hartstichting.

Ten slotte kreeg zijn laatste levenswerk gestalte in de vorm van het Cardiovasculair Onderwijs Instituut. Dit instituut werd op zijn initiatief opgericht door de Nederlandse Vereniging voor Cardiologie, de Nederlandse Hartstichting en het Interuniversitair Cardiologisch Instituut Nederland. Het coördineert na- en bijscholing van huisartsen, assistenten in opleiding en cardiologen.

Arntzenius was een beminnelijk mens, maar tevens was hij zeer vasthoudend, waardoor hij grote overtuigingskracht kon uitoefenen op zijn collegae. Aan zijn kinderen gaf hij zijn wetenschappelijke instelling door. Behalve een getalenteerd medicus bleek hij ook een enthousiast musicus te zijn. In vriendenkring bespeelde hij vaak de altviool; hij vond hierin grote voldoening.

De Nederlandse medische wereld herdenkt in Lex Arntzenius een uniek wetenschapper, docent en publicist, voor wie niet gemakkelijk een opvolger kan worden gevonden.