Beste collega’s,
In deze klinische les gaan we het hebben over melanocytaire tumoren. Sinds 2018 is er een nieuwe WHO-classificatie van deze tumoren. Hiermee is de strikte indeling in ‘benigne’ (naevus) versus ‘maligne’ (melanoom) gewijzigd. Wat betekent dit voor de diagnostiek en de behandeling?
In de WHO-classificatie uit 2006 werden melanocytaire tumoren vooral ingedeeld op basis van histopathologische kenmerken. De huidige WHO-classificatie, die we sinds 2018 hanteren, is mede gebaseerd op moleculaire afwijkingen. Op basis van moleculaire diagnostiek, lokalisatie, klinische context en cumulatieve zonneschade wordt een melanocytaire afwijking ingedeeld in een specifieke pathogenetische route, in de WHO-classificatie ook wel signaaltransductieroute of ‘pathway’ genoemd.
Door een beter begrip van de pathogenese van het melanoom zijn er intermediaire vormen herkend die klinisch relevant zijn, gezien de therapeutische en prognostische consequenties. Er worden nu negen signaaltransductieroutes onderscheiden met in de meeste signaaltransductieroutes een progressie in vier stappen, van een benigne afwijking via laag- en hooggradige intermediaire afwijkingen naar het melanoom als eindpunt.1
De intermediaire melanocytaire afwijkingen worden melanocytomen genoemd en vormen een diagnostische uitdaging. Melanocytomen hebben genetische en histopathologische kenmerken die niet meer passen bij een benigne afwijking, maar op zichzelf niet de diagnose ‘melanoom’ rechtvaardigen…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties