Marcus Bemelmans

De laatste mooie winterdagen, vol plezier, vol genot, vol zon met de belofte op een schitterende lente. En opeens is het afgelopen, onaangekondigd, stil en koud.

Marcus Bemelmans is overleden, 31 jaar. Tijdens zijn stage Interne geneeskunde. Een gewone maandag, een gewone werkdag na een feestelijk weekend skiën met collega’s. Half 6, nog even een broodje met de coassistent, dan omkleden en naar huis. Zijn witte jas had hij nog aan. Heeft hij het zelf gemerkt? Omgevallen en nooit meer opgestaan.

Marcus is opgegroeid in Zuid-Limburg; middelste van 3 zonen. Zijn vader is huisarts, zijn oudste broer wordt internist en zijn jongste broer studeert medicijnen. Marcus niet. Hij zou niet de aangeharkte paden bewandelen en ging International Business studeren in Maastricht en Jyväskylä en heeft dat ook afgemaakt. Maar het lag hem niet. Marcus moest mensen om zich heen hebben, hij wilde leven en werken met en voor mensen. Dus toch maar geneeskunde in Maastricht en Pretoria. Zonder vertraging haalde hij zijn artsenbul, en kwam in Aken in opleiding tot radiotherapeut. Het vak trok, de plek niet.

Hij solliciteerde in Amsterdam, – niet in Maastricht –, want Amsterdam zou het worden. Voorjaar 2011 begon hij in het AMC, voelde zich er meteen als een vis in het water: enthousiast, gedreven, intelligent, niet te beroerd om nieuwe, en soms onmogelijke, uitdagingen aan te pakken. Hij genoot van al het goede wat Amsterdam hem kon bieden en even gul bood hij zijn Amsterdamse collega’s en patiënten alles wat hij had: warmte, geduld, humor, kennis en vaardigheid.

Alles wees erop dat hij een voortreffelijke radiotherapeut zou worden; niets kondigde zijn veel te vroege dood aan. Zijn dood laat een enorme leegte achter op de afdelingen Radiotherapie en Interne geneeskunde. Het gemis is onbeschrijfelijk.

Nu wij achterblijven in verbijstering, hoe groot moet het verdriet dan zijn bij zijn ouders, broers en andere naasten? Onze steun en gedachten gaan uit naar hen.