Zie ook de artikelen op bl. 1345 en 1362.
De geschiedenis van de longtransplantatie getuigt van overmoed. Hoe durft men onder immunosuppressie een orgaan te transplanteren dat voortdurend in open verbinding staat met de buitenwereld? Aanvankelijk ging het ook niet goed en evenals de harttransplantatie kende de longtransplantatie een periode van een te enthousiaste start. De resultaten waren zo matig dat vervolgens in feite de klinische longtransplantatie stil kwam te liggen. Het ging beter toen hart en longen als één geheel werden getransplanteerd (in 1981 door de groep van de Stanford University, Calif., VS). In die periode was harttransplantatie duidelijk uit de startblokken en heftige discussies werden gevoerd over de juistheid van deze hartlongtransplantatie, waarbij volgens het ene kamp een hart onnodig werd getransplanteerd en dus verloren ging voor een hartpatiënt, terwijl het andere kamp de combinatie als de enige garantie voor succes zag.1
Lange tijd was de…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties