Dames en Heren,
Lithium is ruim 60 jaar na zijn herontdekking als psychofarmacon nog steeds een van de preparaten van 1e keuze bij de behandeling van diverse psychiatrische aandoeningen, met name van de bipolaire stemmingsstoornis.1 Lithium is vooral bij langdurig gebruik een succesvolle stemmingsstabilisator, maar kan juist dan gepaard gaan met bijwerkingen als nierfunctiestoornissen en hypothyreoïdie. Een veel minder bekende bijwerking, die voor het eerst in 1973 en ook al eens in dit Tijdschrift werd beschreven, is een lithium-geïnduceerde hyperparathyreoïdie.2,3 Deze bijwerking wordt gemakkelijk gemist en kan daardoor leiden tot een aanzienlijke vertraging bij het stellen van deze diagnose (‘doctor’s delay’), zoals zal blijken uit deze klinische les.4
Patiënt A, een 51-jarige vrouw, presenteerde zich met al langer bestaande klachten van moeheid en lusteloosheid. Ze gebruikte sinds 10 jaar lithium, nadat bij haar de diagnose ‘bipolaire stoornis’ (type I) was vastgesteld. Sindsdien was haar psychiatrisch beeld…
Reacties